Read Ebook: De aeroplaan van m'nheer Vliegenthert by Valkenstein Kees Adapter

Font size: 10 px 15 px 20 px 25 px 30 px 35 px

Background color: BlackWhiteGrayLight GrayDark GrayDim Gray

Text color: BlackWhiteGrayLight GrayDark GrayDim Gray

Apply/Save settings

Ebook has 1305 lines and 53466 words, and 27 pages

Translator: Charles Goepp

Transcriber's Notes:

BLACK FOREST

VILLAGE STORIES

BY BERTHOLD AUERBACH

TRANSLATED BY CHARLES GOEPP

NEW YORK LEYPOLDT & HOLT 1869

Entered according to Act of Congress, in the year 1869, by LEYPOLDT & HOLT, In the Clerk's office of the District Court of the United States for the Southern District of New York.

BLACK FOREST VILLAGE STORIES.

THE GAWK

I see you now, my fine fellow, as large as life, with your yellow hair cropped very short, except in the neck, where a long tail remains as if you had cut yourself after the pattern of a plough-horse. You are staring straight at me with your broad visage, your great blue goggle eyes, and your mouth which is never shut. Do you remember the morning we met in the hollow where the new houses stand now, when you cut me a willow-twig to make a whistle of? We little thought then that I should come to pipe the world a song about you when we should be thousands of miles apart. I remember your costume perfectly, which is not very surprising, as there is nothing to keep in mind but a shirt, red suspenders, and a pair of linen pantaloons dyed black to guard against all contingencies. On Sunday you were more stylish: then you wore a fur cap with a gold tassel, a blue roundabout with broad buttons, a scarlet waistcoat, yellow shorts, white stockings, and buckled shoes, like any other villager; and, besides, you very frequently had a fresh pink behind your ear. But you were never at ease in all this glory; and I like you rather better in your plainer garb, myself.

But now, friend gawk, go about your business; there's a good fellow. It makes me nervous to tell your story to your face. You need not be alarmed: I shall say nothing ill of you, though I do speak in the third person.

The gawk not only had a real name, but a whole pedigree of them; in the village he ought to have been called Bart's Bast's boy, and he had been christened Aloys. To please him, we shall stick to this last designation. He will be glad of it, because, except his mother Maria and a few of us children, hardly any one used it; all had the impudence to say "Gawk." On this account he always preferred our society, even after he was seventeen years old. In out-of-the-way places he would play leap-frog with us, or let us chase him over the fields; and when the gawk--I should say, when Aloys--was with us, we were secure against the attacks of the children at the lime-pit; for the rising generation of the village was torn by incessant feuds between two hostile parties.

Yet the boys of Aloys' own age were already beginning to feel their social position. They congregated every evening, like the grown men, and marched through the village whistling and singing, or stood at the tavern-door of the Eagle, by the great wood-yard, and passed jokes with the girls who went by. But the surest test of a big boy was the tobacco-pipe. There they would stand with their speckled bone-pipe bowls, of Ulm manufacture, tipped with silver, and hung with little silver chains. They generally had them in their mouths unlit; but occasionally one or the other would beg a live coal from the baker's maid, and then they smoked with the most joyful faces they knew how to put on, while their stomachs moaned within them.

Aloys had begun the practice too, but only in secret. One evening he mustered up courage to mingle with his fellows, with the point of his pipe peeping forth from his breast-pocket. One of the boys pulled the pipe out of his pocket with a yell; Aloys tried to seize it, but it passed from hand to hand with shouts of laughter, and the more impatiently he demanded it the less it was forthcoming, until it disappeared altogether, and every one professed to know nothing of what had become of it. Aloys began to whimper, which made them laugh still more; so at last he snatched the cap of the first robber from his head, and ran with it into the house of Jacob the blacksmith. Then the capless one brought the pipe, which had been hidden in the wood-yard.

Jacob Bomiller the blacksmith's house was what is called Aloys' "go-out." He was always there when not at home, and never at home after his work was done. Aunt Applon, Jacob's wife, was his cousin; and; besides his own mother and us children, she and her eldest daughter Mary Ann always called him by his right name. In the morning he would get up early, and, after having fed and watered his two cows and his heifer, he always went to Jacob's house and knocked at the door until Mary Ann opened it. With a simple "Good-morning," he passed through the stable into the barn. The cattle knew his step, and always welcomed him with a complacent growl and a turn of the head: he never stopped to return the compliment, but went into the barn and filled the cribs of the two oxen and the two cows. He was on particularly good terms with the roan cow. He had raised her from a calf; and, when he stood by her and watched her at her morning meal, she often licked his hands, to the improvement of his toilet. Then he would open the door of the stable and restore its neatness and good order, often chatting cosily to the dumb beasts as he made them turn to the right or left. Not a dunghill in the village was so broad and smooth and with such clean edges as the one which Aloys built before the house of Jacob the blacksmith; for a fine dunghill is the greatest ornament to a villager's door-front in the Black Forest. The next thing he did was to wash and curry the oxen and cows until you might have seen your face in their sleek hides. This done, he ran to the pump before the house and filled the trough with water: the cattle, unchained, ran out to drink; while he spread fresh straw in their stalls. Thus, by the time that Mary Ann came to the stable to milk the cows, she found every thing neat and clean. Often, when a cow was "skittish," and kicked, Aloys stood by her and laid his hand on her back while Mary Ann milked; but generally he found something else to do. And when Mary Ann said, "Aloys, you are a good boy," he never looked up at her, but plied the stable-broom so vehemently that it threatened to sweep the boulder-stones out of the floor. In the barn he cut the feed needed for the day; and, after all the work required in the lower story of the building--which, in the Black Forest, as is well known, contains what in America is consigned to the barn and outhouses--was finished, he mounted up-stairs into the kitchen, carried water, split the kindling-wood, and at last found his way into the room. Mary Ann brought the soup-bowl, set it on the table, folded her hands, and, everybody having done the same, spoke a prayer. All now seated themselves with a "God's blessing." The bowl was the only dish upon the table, into which every one dipped his spoon, Aloys often stealing a mouthful from the place where Mary Ann's spoon usually entered. The deep silence of a solemn rite prevailed at the table: very rarely was a word spoken. After the meal and another prayer, Aloys trudged home.

Thus things went on till Aloys reached his nineteenth year, when, on New-Year's day, Mary Ann made him a present of a shirt, the hemp of which she had broken herself, and had spun, bleached, and sewed it. He was overjoyed, and only regretted that it would not do to walk the street in shirt-sleeves: though it was bitter cold, he would not have cared for that in the least; but people would have laughed at him, and Aloys was daily getting more and more sensitive to people's laughter.

The main cause of this was the old squire's new hand who had come into the village last harvest. He was a tall, handsome fellow, with a bold, dare-devil face appropriately set off with a reddish mustache. George was a cavalry soldier, and almost always wore the cap belonging to his uniform. When he walked up the village of a Sunday, straight as an arrow, turning out his toes and rattling his spurs, every thing about him said, as plainly as words could speak, "I know all the girls are in love with me;" and when he rode his horses down to Jacob's pump to water them, poor Aloys' heart was ready to burst as he saw Mary Ann look out of the window. He wished that there were no such things as milk and butter in the world, so that he too might be a horse-farmer.

Inexperienced as Aloys was, he knew all about the three classes or "standings" into which the peasants of the Black Forest are divided. The cow-farmers are the lowest in the scale: their draught-cattle, in addition to their labor, must yield them milk and calves. Then come the ox-farmers, whose beasts, after having served their time, may be fattened and killed. The horse-farmers are still more fortunate: their beasts of draught yield neither milk nor meat, and yet eat the best food and bring the highest prices.

Whether Aloys took the trouble to compare this arrangement with the four castes of Egypt, or the three estates of feudalism, is doubtful.

On this New-Year's day, George derived a great advantage from his horses. After morning service, he took the squire's daughter and her playmate Mary Ann sleighing to Impfingen; and, though the heart of poor Aloys trembled within him, he could not refuse George's request to help him hitch the horses and try them in the sleigh. He drove about the village, quite forgetting the poor figure he cut beside the showy soldier. When the girls were seated, Aloys led the horses a little way, running beside them until they were fairly started, and then let them go. George drove down the street, cracking his whip; the horses jingled their bells; half the commune looked out of their windows; and poor Aloys stared after them long after they were out of sight; and then went sadly home, cursing the snow which brought the water to his eyes. The village seemed to have died out when Mary Ann was not to be in it for a whole day.

All this winter Aloys was often much cast down. At his mother's house the girls frequently assembled to hold their spinning-frolics,--a custom much resembling our quiltings. They always prefer to hold these gatherings at the house of a comrade recently married or of a good-natured widow; elder married men are rather in the way. So the girls often came to Mother Maria, and the boys dropped in later, without waiting to be invited. Hitherto Aloys had never troubled himself about them so long as they left him undisturbed: he had sat in a corner doing nothing. But now he often said to himself, "Aloys, this is too bad: you are nineteen years old now, and must begin to put yourself forward." And then again he would say, "I wish the devil would carry that George away piecemeal!" George was the object of his ill-humor, for he had soon obtained a perfect control over the minds of all the boys, and made them dance to his whistle. He could whistle and sing and warble and tell stories like a wizard. He taught the boys and girls all sorts of new songs. The first time he sang the verse,--

"Do thy cheeks with gladness tingle Where the snows and scarlet mingle?"--

Aloys suddenly rose: he seemed taller than usual; he clenched his fists and gnashed his teeth with secret joy. He seemed to draw Mary Ann toward him with his looks, and to see her for the first time as she truly was; for, just as the song ran, so she looked.

The girls sat around in a ring, each having her distaff with the gilt top before her, to which the hemp was fastened with a colored ribbon; they moistened the thread with their lips, and twirled the spindle, which tumbled merrily on the floor. Aloys was always glad to put "a little moistening," in the shape of some pears or apples, on the table, and never failed to put the plate near Mary Ann, so that she might help herself freely.

Early in the winter Aloys took his first courageous step in right of his adolescence. Mary Ann had received a fine new distaff set with pewter. The first time she brought it into the spinning-room and sat down to her work, Aloys came forward, took hold of it, and repeated the old rhyme:--

"Good lassie, give me leave, Let me shake your luck out of this sleeve; Great goodhap and little goodhap Into my lassie's lap. Lassie,ift, maar wandelde over 't dak naar m'nheer Vliegenthert's aero. Hij hield van aeroplaans of 't levende dingen waren en hij vond 't verschrikkelijk dat m'nheer Vliegenthert z'n mooie toestel daar maar zoo onbeschermd op 't dak liet. Hoe licht kon 't niet gaan waaien dien nacht, iets wat in ons land zoo dikwijls voorkomt. In dat geval zou m'nheer Vliegenthert de volgende morgen z'n vlieger ergens beneden moeten gaan zoeken, hoogstwaarschijnlijk met gebroken vleugels en andere mankementen. M'nheer Vliegenthert kon dat misschien zooveel niet schelen, die had geld genoeg om desnoods dadelijk 'n nieuwe aan te schaffen, maar Jan Drie vond 't zonde. 't Was zoo'n mooie sierlijke vlieger, een met slaande vleugels, waarvan de menschen honderd jaar geleden, toen ze begonnen te vliegen, niet hadden durven droomen, die zich door de lucht bewoog als 'n echte vogel en 'n snelheid bezat van 'n levende zwaluw bijna. 'n Vlieger, waarmee je in de lucht alles kon doen, behalve stilstaan. Maar daarvoor hield je er ook geen vlieger op na. Jan had in 't museum 'n vliegmachine gezien van 't jaar 1910. 'n Lomp ding, waarmee 'n zekere van Maasdijk gevlogen had, 'n Hollander, die al lang dood was, maar naar wiens vliegtoeren indertijd honderden en duizenden van heinde en ver waren komen zien. De geschiedenis van de vliegkunst maakte melding van de begeestering, waarmee de menschen honderd jaren geleden dien van Maasdijk hadden toegejuicht, wanneer hij 'n minuut of vijftien of soms twintig boven hun hoofden had gezweefd, zonder uit de lucht te vallen. De Nederlanders van 'n eeuw terug hadden van Maasdijk bewonderd om z'n durf. En 't was niet alleen van Maasdijk, die ze bewonderd hadden... daar was ook nog Olieslaegers en nog zoovele andere pioniers der vliegkunst, Bleriot, Paulhan, Latham, de twee Wrights enz. enz. 'n heele rij mannen die hun leven gewaagd hadden voor de vliegkunst. En Jan Drie vond 't heel natuurlijk, dat er zoovele van die mannen waren verongelukt, uit de lucht gevallen, dood of verminkt. Want die oude biplaan in 't museum, was zoo'n echt onbeholpen ding, waarmee geen mensch in 2010 't gewaagd zou hebben ook maar 'n minuut lang te vliegen, nog voor geen honderdduizend gulden, zelfs al was 't niet zoo jammerlijk vermolmd geweest. Die vliegmenschen van voor honderd jaar waren w?l moedig, dat ze zich durfden wagen op zoo'n toestel. Die eerste aviateurs beschikten over een doodsverachting waar je koud van werd als je er aan dacht, maar die de vliegkunst met reuzenschreden vooruit bracht. Nog geen drie jaar na de uitvinding van de eerste vliegmachine waar 't gros der menschen in die tijd om lachte of er 't hoofd over schudde, vloog Bleriot al over 't kanaal en steeg een ander tot zestienhonderd meter hoogte, werden er al fabrieken voor vliegers opgericht en hield men overal vliegwedstrijden. Jan's tijdgenooten waren nog dankbaar daarvoor, want zonder die onvermoeide levensgevaarlijke pogingen van die eerste vliegmannen, zou de vliegkunst nooit geworden zijn, wat ze in 2010 was, en Jan Drie zou niet op het dak hebben staan kijken naar dat zonder gevaar te hanteeren aeroplaantje van m'nheer Vliegenthert, zoo fijn ingericht, met 'n paar gemakkelijke zitjes, of 't ruststoelen waren en waarin je even lekker zat als in de leeren leunstoelen uit z'n vaders studeerkamer. Hij dacht aan 't onmogelijke smalle plankje van de aeroplaan in 't museum, met zoo'n ijzerdraad voor leuning, waarop die beroemde waaghalzen van vroeger dagen zich dan toch maar erg onveilig moesten gevoeld hebben. 't Was om van te rillen!

Jan vond 't dus jammer om de aeroplaan op 't dak te laten staan onder de bloote hemel en wilde daarom de vlieger in de hangar onder dak brengen. Maar, daar had je nu weer net zoo iets van m'nheer Vliegenthert: de hangar was op slot. Hij wist echter raad. Er was plaats genoeg in de hangar van z'n vader. Die was heelemaal leeg. Jan's vader en moeder waren voor 'n paar daagjes uitgevlogen en z'n broer was al bijna de heele vacantie uit logeeren bij familie in Engeland. Die was natuurlijk ook per aeroplaan gegaan. Even dus de vlieger van m'nheer Vliegenthert op stal gezet. M'nheer Vliegenthert zou wel 'n beetje mal kijken, als ie z'n vlieger niet vinden kon de volgende morgen. Maar d?t vond Jan wel leuk. Hij wilde echter de kans niet loopen 't mooie monoplaantje te beschadigen. In de duisternis stiet je zoo licht ergens tegen aan, z?? breed was 't dak nu juist niet, om er veel capriolen met 'n vlieger op te maken. Z'n vaders vliegergarage was aan 't andere eind bij lift no. 1. Hij meende dus er nog veiliger te komen als hij even opvloog, 'n kringetje om 't dak maakte en dan daalde op 't punt waar hij wezen wilde. Hij stapte daarom in en ging gemakkelijk in de stuurstoel zitten, drukte even op 'n knop en rrrrt ... de propeller gonsde al ... 'n duwtje aan 't stuurrad en met langzame vleugelslag, als van 'n arend, was de monoplaan in 'n wip van 't dak.

"Ho, ho," dacht Jan, "daar heb ik niet op 't hoogtestuur gelet, daar moet die m'nheer Vliegenthert bij 't haastige uitstappen ??k nog met z'n vingers aan gezeten hebben."

De vlieger was met verbazende snelheid schuin de lucht in geschoten. Welke hoogte hij na vijf minuten al bereikt had, kon Jan zoo gauw niet gewaar worden. Maar 't moest 'n behoorlijke hoogte zijn, want de lucht had langs Jan's ooren gesuisd of 't 'n knappe stormwind was. Toen Jan aan dat stijgen 'n eind gemaakt had keek hij bij 't schijnsel van 't kleine gloeilampje op 't stuurrad de hoogtemeter eens aan. Die wees vijfhonderd meter!

Jan Drie lachte van plezier. Z?? hoog was hij nog nooit gestegen in de monoplaan met z'n vader. Die hield meer van de gewone hoogte van honderd meters, voorgeschreven aan vliegers en andere luchtvaartuigen, die met geen grooter snelheid vlogen dan vijftig kilometers per uur. Op die hoogte was 't dan ook gewoonlijk 't gezelligst. Daar waren de pleziervliegers, wat je zoudt kunnen noemen de wandelaars onder de aeroplaans, met menschen er in, die op visite gingen bij familie of kennissen, of die op weg waren naar de schouwburg of 'n concert of ook wel eenvoudig 'n luchtje schepten. Op deze geringe afstand van de aarde had je geen last van haastige handelsreizigers, racende sportvliegers of roekelooze aankomende slagersknechts. Wie sneller wou vliegen dan vijftig kilometers moest hooger op. Tusschen de twee en vijfhonderd meters was 'n snelheid van vijftig tot honderd K.M. geoorloofd. N?g hooger mocht je vliegen zoo hard als je wou, mits je maar zorgde, dat je niet zoo onbesuisd was, van in botsing te komen met een van die reusachtige dirigeables, die een geregelde vaart onderhielden tusschen de groote steden der aarde. Die luchtschepen voeren altijd op 'n hoogte van vijfhonderd tot duizend meters. Soms nog wel hooger. 't Verschil was voor deze luchtschepen soms aanmerkelijk. Dat lag veelal aan 't weer. Als 't beneden 'n beetje onstuimig was, gingen ze maar wat hooger, omdat 't in de hoogere luchtlagen meestal kalmer was. Doch er waren ook andere oorzaken. Om er maar een te noemen, de Zuid-Afrika-expres, die iederen avond van Londen vertrok, ging over Parijs, Tanger, Alexandrie, Addis-Abeba Die had de heetste streken van Afrika voor 'n goed deel der reis onder zich, en steeg daarom boven Afrika tot 'n hoogte van twee duizend meter, om de koelte. De Amerika-expres daarentegen kwam zelden hooger dan vijfhonderd meter, behalve wanneer 't beneden stormde natuurlijk.

't Was heerlijk daarboven onder de tintelende sterren, vond Jan. Aan z'n rechterkant ver beneden hem glansden de gele lichtbollen van de groote stad en daar overheen hoorde hij 't verre brommen der zee. Ook dreven er hier en daar de roode lichtjes met het zoeklicht der luchtwachters, dat zoo nu en dan 'n hel witte lichtbundel langs de duistere hemel schoof, wanneer de man de omtrek verkende. Jan had 'n sterrenhemel boven en een beneden zich, waartusschen hij met de mooie monoplaan van m'nheer Vliegenthert heen gonsde, want de vlieger stond niet stil.

Jan Drie kon de verleiding niet weerstaan 'n klein toertje te maken, nu hij toch eenmaal aan 't vliegen was. De eigenaar sliep al en thuis miste hem niemand, want de dienstboden lagen ook op ??n oor. De lichten der groote stad verdwenen al gauw aan de horizon en 't gebrom der golven was niet meer te hooren. Er was niets dan de sterren, 't suizen van de lucht langs zijn ooren en 't gonzen van de schroef der aeroplaan, die met 'n snelheid van negentig kilometers in 't uur door 't luchtruim schoot. 'n Beetje koel was 't wel daarboven, doch daar gaf hij niet veel om. Jan was gehard genoeg om voor 'n beetje hoogtekou niet erg bang te zijn. Na 'n poosje keek hij op z'n horloge, dat hij op vliegenierswijze in 'n leeren armband droeg ... sjonge, hij had al meer dan 'n uur gevlogen! 't Werd dus tijd om de geleende monoplaan weer naar huis te brengen ... Keeren dus. Hij was zoowat in de richting Zuidoost vertrokken. Dat wist ie wel uit 't hoofd, omdat ie de ligging van 't dak kende. Maar nu moest hij toch even 't kompas raadplegen, om de richting terug, Noordwest te vinden. Onder 't wenden van de aeroplaan keek hij dus even naar 't koperen doosje op 't stuurrad vlak bij 't kleine gloeilampje.

Er was geen kompasnaald in .... 't doosje was leeg!

Jan schrok 'n klein beetje .... Dat was nu net weer iets voor dien onachtzamen m'nheer Vliegenthert om 'n leeg kompashuisje op z'n stuur te hebben. Wat drommel welke kant vloog hij nu uit? Hij had de aeroplaan al 'n beetje uit de oorspronkelijke richting gestuurd toen hij de leegte van 't kompasdoosje bemerkte en had toen op de gis dadelijk 't stuurrad weer in z'n vroegere stand gebracht. Doch daarmee was hij niet geholpen. Hij moest toch naar huis. Er bleef niets anders over dan maar op de sterren te sturen. Zooveel wist hij gelukkig van de nachthemd wel af, al was hij ook slecht op de hoogte met de luchtkunde, dat hij de richting wel kon vinden met behulp van de Poolster, de Groote Beer, Orion en de rest. Maar waar zaten die hemellichten? Hij zag er niet eentje van. Het luchtruim was al net zoo zwart als de aarde beneden .... Zware wolken moesten boven hem zijn ... Daar had je ze al. Hij was er opeens zelf midden in. Mist en nevel om hem heen. Kil hoor!

Wat zou hij beginnen? Stijgen om de sterren te vinden? Wie weet hoe dik die wolkenbank was. Daar had hij niet veel zin in. Dalen dus .... misschien vond hij beneden wel 'n luchtwachter ergens. Allo, naar beneden ....

De gehoorzame aeroplaan deed precies wat Jan wilde. In 'n oogwenk was hij een paar honderd meter gedaald en uit die miserabele wolken. En daar dreef onder hem 'n vlieger met de bekende twee roode lichten.

Doch toen sloeg Jan Drie de schrik om 't hart. Als die wachter hem eens naar z'n vliegbewijs vroeg! Die luchtwachters waren zoo pienter en deze zou dus dadelijk aan Jan's gezicht zien, dat ie nog zoo jong was en naar 't vliegbewijs vragen. Neen hoor, geen bekeuring! Dan liever net als van Speyck de lucht in!

Maar de luchtwachter had de verdwaalde Jan al in de smiezen. 'n Felle bundel van 'n zoeklicht schoof door de nachtduisternis en daar zat Jan met m'nheer Vliegentherts monoplaan op eens in 't helle witte licht.

"Wel zeker" mompelde Jan Drie, "dat zullen we eerst nog eens zien. Als die vent zich verbeeldt, dat ie mij te pakken krijgt heeft ie 't toch leelijk bij 't verkeerde eind." 'n Greep aan 'n kruk en daar schoot m'nheer Vliegentherts reisvogeltje als 'n zwaluw schuin omhoog en verdween in de wolken.

De luchtwachter keek verbaasd naar deze snelle manoeuvre, draaide z'n zoeklicht in de richting die de vluchtende aeroplaan genomen had en zag .... niemendal.

"Nou", bromde de man, "da's ook 'n rare .... Heeft bepaald wat op z'n kerfstok .... Maar ik heb geen trek om 'm daarboven in die natte mist na te zetten."

Hij haalde echter 'n zakboekje voor de dag en noteerde: 11 u. 50. "Roode aeroplaan verkend die verdachte bewegingen maakte. Richting onbekend. Verdween onder 'n hoek van dertig graden in de wolken. Geen tijd tot fotogr. opname. Vermoedelijke oorspronkelijke vlieghoogte 100 M."

TWEEDE HOOFDSTUK.

Waarin m'nheer Vliegenthert de hulp inroept van Inspecteur Punt en de luchtpolitiehond aan 'n vliegjas ruikt.

M'nheer Vliegenthert stond de volgende morgen om zeven uur op. Hij wilde eventjes heel gauw 'n bad nemen, zich scheren, z'n haar borstelen, zich kleeden en daarna ontbijten. Dat deed hij iedere morgen en steeds had hij daarbij te kampen met z'n bekende onachtzaamheid, wat geen wonder is bij iemand zoo haastig gebakerd als m'nheer Vliegenthert. Maar nog zelden was 't zoo erg geweest en beging hij zulke hevige vergissingen als die ochtend. Hij sprong uit 't bed, holde naar de badkamer, draaide de kranen van 't heete en van 't koude water met beide handen te gelijk open, draaide de koudwaterkraan in de haast onmiddellijk weer dicht, liep op 'n drafje weg omdat hij nog iets vergeten had, kwam op 'n drafje terug, stapte in 't zelfde tempo de badkuip in, maar was er onmiddelijk weer uit, 't water was bijna kokend. Hij liet z'n bad in de steek, omdat hij geen tijd meer had 't heete water te laten wegloopen, maakte vlug z'n toilet verder in orde en bemerkte niet eens, dat hij met ??n bloote voet en ??n met twee sokken er aan in z'n muilen schoot. 't Was natuurlijk geen wonder, dat hij aan de ontbijttafel mopperde over de ongelijkmatigheid van de temperatuur in de kamer, die hem ??n koude en ??n warme voet bezorgde. Met 'n vies gezicht zette hij echter plotseling z'n theekop met 'n slag op tafel, omdat hij er zout in plaats van suiker in gedaan had. 't Was z'n eigen schuld, want welk verstandig mensch kan tegelijker tijd 't ochtendblad lezen en theeschenken? Nijdig stond hij op, trok z'n schoenen aan en ging naar de lift. Hij wilde gauw naar z'n kantoor vliegen in de stad.

"H?," dacht m'nheer Vliegenthert, toen hij in de heldere zonneschijn stond en over 't leege dak heenkeek,.... "da's komiek.... Nou was ik toch in de verbeelding, dat ik m'n vlieger niet in de hangar gebracht had.... in de stellige verbeelding.... en nou schijn ik 't t?ch gedaan te hebben." Hij ging naar de hangar en deed de deur open. "Wat drommel.... hier is ie ??k niet!.... Waar heb ik gisteren avond dat ding toch neer gezet?.... Ik herinner me toch.... dat ik er mee thuis gekomen ben. Wel ja.... 'k weet 't sekuur." Hij keek eens in de lucht. "Neen, gewaaid heeft 't vannacht niet.... en bovendien, als ie van 't dak gewaaid was had de een of de ander het me vanmorgen al lang verteld.... 't Is 'n raadselachtig geval."

Hij ging naar de telefoon in de hangar, zette 'n stiftje in 'n klein genommerd gaatje op 'n bord en riep: "Hallo!" In 2010 verbond je jezelf en de telefoon was natuurlijk draadloos. Al die leelijke draadstreepen in de lucht behoorde al lang tot het verleden. 't Was leelijk en bovendien zeer gevaarlijk voor de vliegers. De telefoonjuffrouwen behoorden ??k tot 't verleden, niet omdat die leelijk of gevaarlijk waren, maar omdat de telefoon veel eenvoudiger ingericht was. Wat honderd jaren geleden 'n heele tros juffers deden op 't telefoonkantoor, deden de aangeslotenen nu zelf met 't stiftje op het bord.

"Hallo, spreek ik met den commissaris van politie?.... O, is die er niet?.... Wie is er dan wel?.... De inspecteur van de derde sectie?.... Inspecteur Punt zegt u?.... Ook goed.... U spreekt met Vliegenthert... Vlieg... ent... hert... Luister u eens even.... Luister eens even.... U praat maar aanhoudend.... U hebt toch niet opgescheld?... Maar luister dan toch eens even m'nheer de inspecteur Punt... Ik heb haast... Ja ik heb altijd haast... M'n monoplaan is verdwenen.... Nee niet uit de hangar... van 't dak... Ik had vergeten hem binnen te brengen.... M'n eigen schuld?.... Ja maar daarmee heb ik m'n nieuwe aeroplaan niet terug... Kom u zelf?... Heel goed... als u maar gauw komt, want ik heb vreeselijke haast.... Wat zegt u?.... Ik kan u niet verstaan... Hallo!... Ik kan u niet verstaan.... Hallo!!! Kom u gauw? Hallo!.... Hallo!!!--Ze laten me gewoon staan--Hallo!!! Hallo dan toch!!! Inspecteur Punt!!! In... spec... teur. Punt!!!!!! Hallo!! Hallo!!--Verroest--Hallo!!!"

M'nheer Vliegenthert schreeuwde hoe langer hoe harder en nijdiger hallo, wel vijf minuten lang en hij hoorde niet eens 't snorren van 'n aeroplaan vlak bij zich.

"Wat staat u daar toch hallo te gillen!" zei iemand achter hem.

Share on: WhatsApp @Hash Facebook Tweet