Homepage
Login
Profile
BookClubs
dmBox
Read Ebook: La Nigra Galero by Raabe Wilhelm Wicke Fritz Translator
Font size:
Background color:
Text color:
Add to tbrJar First Page Next Page Prev Page
Ebook has 157 lines and 18607 words, and 4 pages
Mona?oj de ?iuj ordenoj sin premis mokridetante a? minacante en la vojon de la humiligitaj, malla?te plorantaj a? kolerantaj herezuloj, la rozariojn ?ojege levantaj.
Tiel ?an?i?as la sortoj de la homoj, tiel ?an?i?as triumfoj kaj malvenkoj en la bataloj de la spiritoj.
En kia terura, dezertigita, timiga mondo la du beda?rinduloj estis naskitaj! Kiel ofte la lulilkantoj de la patrino estis silentigitaj per la krakado de la pafilegaro proksima kaj malproksima. Kiel ofte la patroj estis deprenintaj la filon a? la filinon de la genuoj, ?ar la nokta sonorilo elvokis ilin sur la remparojn a? al la magistrata domo.
Beda?rindaj infanetoj! Neniam same kiel aliaj infanoj, naskitaj en tempoj pli feli?aj, ili ludis sendan?ere en ombraj arbaroj, sur verdaj herbejoj. Neniam ili plektis koronojn el bluaj cejanoj kaj ru?aj kampopapavoj de la kamprandoj.
La arbarojn ja plenigis la vagantaj partioj de la katolika re?o, la sova?aj bandoj de la arbarge?zoj, la senrajta, malbona, disigita kanajlaro de ?iuj popoloj de E?ropo.
Sur la verdaj herbejoj la armeoj de Hispanujo, la dungitaroj de Germanujo, Anglujo, Francujo, Italujo, la militistoj de la provincoj, de la princo de Oranujo konstruis siajn dometojn kaj tendojn.
La grenkampoj, anta? ol la ora frukto maturi?is, anta? ol la ru?aj kaj bluaj floroj floris, fari?is oferoj al la ?evaloj kaj piedfrapoj de la mar?antaj armeoj.
Kie sin trovis paca loketo sur tiu piedbatita terangulo, kiun la re?o de Hispanujo nomis sian propra?on?
Tute alie ol aliaj pli feli?aj, tiuj du infanoj sekve pririgardis la mondon, kaj kelka bela floreto ?ermanta estis estingata kaj detruata per la malhela, malvarma nubaro pendanta super la tempoj.
La dudeksepan de a?gusto de la jaro dekkvincent okdekkvin la du infanoj estis disigataj, kaj la dekjara knabo, la sesjara knabino ploregis pro tio; sed estis milito, kaj la milito certe e? multe pli kruele forigas koron de koro. Oni estis certa, ke sufi?e balda? la du infanoj estos forgesintaj siajn unuajn juna?rememorojn.
Ni vidu, ?u tio estis vera. --
Kiu povis diri tion?
Ankora? foje ?i klini?is al la rigliloj de la pordo, por vidi, ?u ili estis ekzakte al?ovitaj, kiam subite ?i a?skultis -- senspire a?skultis.
La orfino ektremis je la tuta korpo.
"Ho, mia Dio!"
Ekkriante la junulino for?ovis la riglilon kaj turnis la ?losilon en la seruro. Malfermata estis la pordo, kaj junulo vestita kiel oficiro de dungitregimento kun la hispana skarpo super la ?ultro la sekvantan momenton tenis en la brakoj la belulinon.
La juna akvoge?zo grincis per la dentoj kaj kolere ridis.
La juna ge?zo estis pala kiel la morto.
La atako.
Al la persekutado de la maltimema akvoge?zo la du ?enovanoj tute ne estis partoprenintaj. Brako sub brako ili vagis tra la stratetoj, en kiuj la ekscitata popolo sin pu?is, al la kajo.
"A? kadavro sur la mara fundo!" murmuris la kapitano.
"Traser?u ?ian domon. ?iuj frenezaj ideoj estu la?dataj! Anta?en pro la nomo de la re?o, anta?en pro la nomo de la amo!"
"Lasu min", ridis la le?tenanto. "Mi petas vin, ?u la ge?zo, kiun la mallertuloj ser?as tie, ne povas esti ka?ita same en la lo?ejo de la knabino, kiel en iu de la aliaj domoj de tiu ?i urbo? Anta?en, anta?sentema Antonio, anta?en, ni traser?u la domon de via ?arma amatino kaj dume des pli bone konati?u kun la endomaj rilatoj por la sekvanta nokto."
"Malfermu! malfermu en la nomo de lia katolika mo?to en Hispanujo! Malfermu! Perfiduloj kaj malamikoj estas ka?itaj en tiu ?i domo!"
Li tenis la maljunulinon je la kolumo kaj per la plej ?ercaj minacoj devigis ?in anta?en lumigi per la lampo.
"Gaje, gaje, panjo! La aliaj ser?as sube, ni supre -- anta?en, kaj ne estu tiel ?enema, mi ne rigardas vian tibikarnon. Ehe, Antonio, -- ne restu malanta?e --!"
Kun bu?o ridanta la sova?ulo kaptis la kapitanon je la ?ultro kaj premis lin kontra? la pordo, kiun li vaste malfermis -- rigide, dube staris la du ?enovanoj.
Sed kio povis fari?i por savi ilan amba??
El la ingo flugis la glavoj de la ?enovanoj.
Je la dua matene ?esis la vento tute, tiel ke e? la grincado de la ?nuregaro eksi?is. Estis silentego, kiu subitege des pli terure estis interrompata per krio kaj pafa krakado.
La loko de la kaptito apud la granda masto estis forlasita. Kun elpafinta pafilo staris la gardisto, ?etante ?irka?en konfuzajn rigardojn, inter la demandoj, la malbenoj de la oficiroj kaj de la ta?mento.
"Jen, jen! super la bordon!" fine eli?is ra?ka krio el la brusto de la viro surprizita.
"Kie? kie? kie?"
Al la ?iprando ?iuj rapidis.
"Malsupren la boatojn! rapide, rapide", ordonis la le?tenanto.
Kiu povis diri tion?
La mateno krepuskis, sed ?i ne donis sciigon pri la forkurinta akvoge?zo.
La le?tenanto ekstaris.
La ?ipa knabo alportis plenan pokalon de la bonega trinka?o.
Febraj son?oj.
Pri la knabino sin trovanta je la bordo nek la guberniestro nek la admiralo estis sin informintaj. --
La ondoj de la Skeldo englutis la amikon, kiu senpove batalis kontra? la pereo de la amatino kaj sin ?etis en la malvarmajn akvojn, por ne vidi ?ian malhonorigon.
Surde transsonoras de la katedrala turo la dekunua horo -- malrapide la unuopaj batoj sekvas unu la alian kaj postsonas en la cerbo de la knabino.
De tempo al tempo pligrandi?is la malla?teco. Nur iafoje eksonis sova?a krio, ?ojego; nur iafoje eksonis la ra?ka kanto de bruta soldataro a? la vo?o de la noktgardistoj kaj patroloj.
Kaj denove bruis la horlo?a radaro en la turo de la katedralo de Nia Kara Virino; -- noktmezo!
La malsanulo refalis; la le?tenanto pretigis al li la kusenon; poste li iris al la genuanta junulino.
"Kompatu, kompatu!" ?emis la knabino; sed la le?tenanto ridis:
"A?skultu, la unua horo! Je la kvina ni levos la ankrojn; ?is tiam vi havos tempon por fini la ploradon; sed tiam ?esigu la plendojn kaj ?emojn! ?is la kvina estos sufi?e da tempo por morti, beda?rinda Antonio, beda?rinda amiko; -- ne levi?u, viaj vundoj sangas denove -- ku?i?u -- kion vi anka? deziras pri la knabino?"
La le?tenanto ?in bone rimarkis; li ?emis kaj skuis la kapon:
"Beda?rinda Antonio! Beda?rinda amiko! Tiel balda? vi devis mallevi la velojn? Sed pro kio plendi, kaj tamen -- mi dezirus, ke jam la mateno krepusku, mi dezirus, ke tiu ?i nokto jam estu pasinta! Nur sur la vasta maro -- se -- se la kadavro estos ?etita super la bordon, mi plibonfartos. Mi vere dezirus, ke la mateno venu!"
La Nigra Galero.
Add to tbrJar First Page Next Page Prev Page