Read Ebook: Doktoro Jekyll kaj Sinjoro Hyde by Stevenson Robert Louis Mann William W Translator Morrison William Translator

Font size: 10 px 15 px 20 px 25 px 30 px 35 px

Background color: BlackWhiteGrayLight GrayDark GrayDim Gray

Text color: BlackWhiteGrayLight GrayDark GrayDim Gray

Apply/Save settings

Ebook has 472 lines and 26193 words, and 10 pages

Translator: William Morrison William W. Mann

R. L. STEVENSON

Doktoro Jekyll kaj Sinjoro Hyde

Kun permeso de Longmans & Co

Tradukita de WILLIAM MORRISON, F. B. E. A. kaj WILLIAM W. MANN

LONDON, W. C. THE BRITISH ESPERANTO ASSOCIATION 133-136, High Holborn

ROBERT LOUIS STEVENSON naski?is en Edinburgo en la jaro 1850. Sola filo de sufi?e ri?aj gepatroj, li estis grave malhelpata, dum sia tuta vivado, de la ?ar?o de malbona sano. Kiam, ankora? knabo, li devis resti en lito, lia patrino kaj lia vartistino legadis al li tage kaj nokte ?iajn rakontojn kaj historiojn. Tiel estis frue vekita en li la instinkto de l' a?toreco. Edukita en la skota ?efurbo, li studadis la le?osciencon kaj fari?is advokato. Dum sia libertempo, li voja?is alilande kaj unu el tiuj ekskursoj li priskribas en sia unua verko, <> . La verko, tamen, kiu unue alportis al li publikan famon, estis tiu nun tradukita en la sekvantaj pa?oj. Post la morto de sia patro en 1887, li forlasis Edinburgon kaj E?ropon por ser?i bonan sanon, kaj fine, post multaj vagadoj li faris al si hejmon en Vailima en la Samoa insularo, kie li mortis en 1894.

La verkoj de Stevenson estas diversaj, ?ar li estis poeto, romanisto, voja?into, moralisto kaj biografiisto. Li havis senteman kaj delikatan fantazion, kaj li posedis stilon, kiu pro sia gracio kaj sia fleksebleco estis malofte egalita.

Prezentante tiun ?i tradukon al la mondo esperanta, ni deziras esprimi niajn grandajn dankojn al S-ro J. M. Warden, Edinburgo, kaj al S-ro G. D. Buchanan, Glasgovo, pro iliaj grandvaloraj kritikoj kaj sugestioj.

Oktobro 1909. W. Morrison, Edinburgo. W. W. Mann, Londono.

Doktoro Jekyll kaj Sinjoro Hyde

La rakonto pri la pordo

Sinjoro Utterson, la le?isto, estis homo kun malglata viza?o neniam lumigata de rideto; malvarma, mankhava, kaj embarasata en sia parolado; malrapida en la sentesprimo; malgrasa, longa, polva, enuiga, kaj tamen iel aminda. ?e amikaj kunvenoj, kaj kiam la vino estis la? lia gusto, io eminente homa brilegis en liaj okuloj; io, ja, kio neniam penetris en lian interparoladon, sed kio parolis ne nur per tiuj silentaj simboloj de la postman?a viza?o, sed pli ofte, kaj la?te, per la agoj de lia vivo. Al si li estis severega; trinkis ?inon kiam li estis sola por mortigi inklinon al la grandaj vinoj; kaj, kvankam li ?uis la teatron, li ne estis transpasinta la sojlon de teatro kiu ajn dum dudek jaroj. Sed por aliaj, li havis elprovitan toleremon, kelkfoje mirante preska? kun envio, la altpremecon de vervo kaj energio evidentigatan de iliaj malbonaj agoj; kaj en ia ekstrema okazo, li estis pli inklina helpi ol ripro?i.

--Mi inklinas al la herezo de Kain, li kutimis kurioze diri, mi lasas mian fraton iri al la diablo la? sia propra maniero.--En tiu ?i rolo, la sorto ofte faris, ke li estu la lasta bonreputacia konato kaj la lasta bona influo en la vivo de subirantaj homoj. Kaj al tiaj, dum ili da?rigis viziti lian ?ambraron, li neniam elmontris e? nuancon de ?an?o en sia mieno.

Por Sinjoro Utterson sendube tio estis facila faro, ?ar e? en sia plej bona humoro li estis sindetenema, kaj e? liaj amiki?oj ?ajnis esti fonditaj sur simila universaleco de bonkoreco.

Jen la signo de modesta homo: akcepti sian amikan rondon pretfaritan el la manoj de la okazo; kaj tio estis la maniero de tiu le?isto. Liaj amikoj estis el liaj propraj samsanganoj, a? tiuj kiujn li konis dum plej longa tempo; liaj preferoj, same kiel la hedero, kreskis kun la tempo; ili necesigis nenian specialan ta?gecon ?e sia objekto. De tio sendube naski?is la ligo, kiu kunligis lin kun S-ro Richard Enfield, lia malproksima parenco, la konata urba elegantulo. Kion tiuj du povis vidi unu en la alia, a? kiun temon komunan al amba? ili povis trovi, tio estis por multaj personoj <>. Tiuj, kiuj renkontis ilin dum iliaj ?iudiman?aj promenadoj, raportis, ke ili kutime diras nenion, ?ajnas strange malgajaj, kaj akceptadas kun videbla sen?eni?o la alvenon de amiko. Malgra? tio, la du viroj plej alte ?atis tiujn ekskursojn, taksis ilin la ?efa juvelo de ?iu semajno, kaj ne nur flankenmetis okazojn de plezuro, sed e? malcedis al la alvokoj de profesiaj aferoj, por ke ili povu ?ui ilin neinterrompate.

Okazis dum unu el tiuj vagpromenoj, ke ilia vojo kondukis ilin tra flanka strato en vivoplena kvartalo de Londono. La strato estis malgranda, kaj tia, kian oni nomas trankvila, sed ?i faris prosperan komercon en la laboraj tagoj de l' semajno. ?ajne la lo?antoj ?iuj bone prosperadis, kaj ?iuj vetesperis sukcesi ankora? pli bone, kaj la superfluon de siaj gajnoj elspezis je koketa?oj; tiamaniere, ke la frontoj de la butikoj sur tiu vojo staris kun invita mieno, kiel vicoj da ridetantaj vendistinoj.

E? diman?e, kiam ?i vualis siajn pli brila?ajn ?armojn kaj estis kompare ne trairata, la strato ellumis, kontraste al sia malgaja ?irka?a?o, kiel fajro en arbarego; kaj per siaj fre?e kolorigitaj fenestraj kovriloj, siaj bone poluritaj latuna?oj, sia ?enerala pureco kaj gajeco de tono, tuj ekkaptis kaj pla?is la okulon de la preteriranto.

Du pordojn for de unu angulo, maldekstraflanke en orienta direkto, la frontlinio estis rompita de korta enirejo, kaj ?uste ?e tiu punkto ia malbona?spica masivo de konstrua?oj eltrudis sian gablon super la straton. ?i estis dueta?a, montris nenian fenestron, nenion krom pordo ?e la malsupra eta?o kaj blinda kvaza?frunto de makulita muro ?e la supra; kaj portis en ?iu trajto la signojn de da?ra kaj avara?a malzorgo. La pordo, kiu posedis nek sonorilon nek frapilon, estis vezikita kaj makulita. Vagistoj sin trenadis en la pordalkovon kaj ekbruligis alumetojn sur la paneloj; infanoj butikludis sur la ?tupoj; la lerneja knabo provadis sian po?tran?ilon sur la mulda?oj, kaj en la da?ro de preska? tuta generacio, aperis neniu por forpeli tiujn okazajn vizitantojn a? por ripari iliajn ruiniga?ojn.

S-ro Enfield kaj la le?isto iris sur la alia flanko de la strato; sed kiam ili alvenis ?uste kontra? la enirejo, la unua levis montre sian bastonon.

--?u vi iam rimarkis tiun pordon? li demandis; kaj kiam lia kunulo respondis jese, --?i estas kunigita en mia memoro, li aldonis, kun tre stranga historio.

--?u efektive? diris S-ro Utterson kun malgranda ?an?o de vo?o. Kaj kio estis tio?

Chapter End - Start Next Chapter --Nu, estis tiele, respondis S-ro Enfield. --Mi estis revenanta hejmen de iu mondfina loko ?irka? la tria horo de nigra vintra mateno, kaj mia vojo kondukis min tra parto de la urbo, kie oni povis vidi absolute nenion krom stratlanternoj. Estis strato post strato, kaj ?iuj lo?antoj estis dormantaj--strato post strato, ?iuj iluminitaj kvaza? por procesio, kaj ?iuj tiel malplenaj kiel pre?ejo--?is fine mi eni?is en tiun staton de mento, en kiu oni a?skultas kaj a?skultadas kaj komencas arde deziri, ke sin montru policano. Subite, mi vidis du figurojn: unu estis malgranda viro, kiu iris orienten la? bona mar?pa?ado, kaj la alia, knabino eble ok a? dekjara, kuranta tiel rapide, kiel ?i povis sur transa strato. Nu, sinjoro, ili amba?, ja sufi?e kompreneble, kunfrapi?is unu kontra? la alian ?e la angulo, kaj tiam okazis la terurega parto de la afero; ?ar la viro trankvile premegis subpiede la korpon de l' infanino kaj lasis ?in kriegantan sur la tero. Tio, a?data, estas nenio, sed vidata, ?i estis infera. Ne estis kiel homo; estis kvaza? iu malbenita Juggernaut. <> mi kriegis, kaj lin kuratinginte, ekkaptis mian sinjoron je l' nuko kaj rekondukis lin tien, kie staris jam tuta grupo ?irka? la krieganta infanino. Li estis tute trankvila kaj faris nenian kontra?staron, sed li ?etis sur min unu rigardon, tiel malbelan, ke ?i ?vitigis min kiel kurado. La personoj alvenintaj estis la propra familio de la knabino; kaj balda? aperis la kuracisto, por kiu oni estis ?in sendinta. Nu, la infanino ne estis multe vundita, sed pli ?uste timigita, la? la diro de lia ostosegista mo?to; kaj jen, vi povus supozi, estus la fino de la afero. Sed estis unu stranga cirkonstanco. Jam ?e la unua vido, la vira?o inspiris en mi na?zon. Anka? la familio de la knabino ?ajnis senti same, kio estis ja nur nature. Sed kio frapis min, estis la kazo de la kuracisto. Li estis la? la ordinara tipo de apotekisto, de neniu speciala a?o a? koloro, kun forta Edinburga parolmaniero, kaj ne pli emociema, ol sakfajfilo. Nu, sinjoro, al li estis, kiel al ni ?iuj: ?iufoje kiam li rigardis mian kaptiton, mi vidis, ke tiu ostosegisto na?zi?as kaj blanki?as pro deziro lin mortigi. Mi sciis, kio estas en lia mento same kiel li sciis kio estas en la mia, kaj, ?ar mortigo estis neebla, ni faris tion, kion ni ju?is krom tio plej bona. Ni diris al la viro, ke ni povas fari, kaj ja faros, tian skandalon el la okazinta?o, ke lia nomo malbonodoros de unu fino de Londono ?is la alia. Ke, se li havas amikojn a? kian ajn reputacion, ni bone zorgos, ke li ilin perdu. Kaj la tutan tempon, dum ni lin tiele regalis per niaj brulaj vortoj, ni fortenadis de li la virinojn kiel eble plej bone, ?ar ili estis sova?aj kiel harpioj. Neniam mi vidis rondon da tiel malamegaj viza?oj; kaj jen la viro en la mezo, kun ia nigra rida?a trankvileco--timigita tamen anka?, mi povis rimarki--sed elportanta la aferon, sinjoro, efektive kiel Satano.

Share on: WhatsApp @Hash Facebook Tweet