Read Ebook: De Zonderlinge Lotgevallen van Gil Blas van Santillano deel 2 van 2 De Spaansche Avonturier by Le Sage Alain Ren Gigoux Jean Fran Ois Illustrator

Font size: 10 px 15 px 20 px 25 px 30 px 35 px

Background color: BlackWhiteGrayLight GrayDark GrayDim Gray

Text color: BlackWhiteGrayLight GrayDark GrayDim Gray

Apply/Save settings

Ebook has 761 lines and 40518 words, and 16 pages

"dan geloof ik, dat je goed nieuws voor mij hebt."

"Dat heb ik ook," antwoordde hij, "ik heb Basilo en zijn dochter gesproken en hun uw gevoelens meegedeeld. De vader is er verrukt over, dat ge zijn schoonzoon wilt worden en ik kan u ook verzekeren, dat ge in den smaak valt van Antonia."

"Wat een geluk!" riep ik uit.

"Twijfel er maar niet aan, zij bemint u reeds; wel heb ik die bekentenis niet uit haar mond gehoord, maar ik kon het opmaken uit haar vroolijkheid, toen ik haar uw plan meedeelde. Echter hebt ge een medeminnaar...."

"Een medeminnaar....!" viel ik hem bleek van schrik in de rede.

"Ja, maar dat behoeft u niet in het minst te verontrusten: 't is meester Joachim, uw kok!"

"Zoo'n galgenaas!" riep ik lachend. "Daarom toonde hij dus zoo weinig lust, om mijn dienst te verlaten."

"Juist," antwoordde Scipio, "hij heeft Antonia ten huwelijk gevraagd, maar ze heeft beleefd geweigerd."

"Het schijnt mij toch het beste," zei ik hem, "dat ik mij van dien man ontdoe, voor hij verneemt, dat ik de dochter van Basilo wil trouwen. Een kok is, zooals je weet, een gevaarlijk medeminnaar!"

"Zoo denk ik er ook over," stemde mijn vertrouweling toe. "Ik zal hem morgenochtend namens u zijn ontslag geven, dan hebben wij niets meer te vreezen, noch van zijn saus, noch van zijn liefde. Het is wel jammer, dat wij zoo'n goeden kok verliezen, maar ik offer mijn trek in lekker eten gaarne op aan uw veiligheid."

"Dat verlies is overigens niet onherstelbaar," zei ik, "uit Valencia zal ik een anderen kok laten komen, die even goed is."

Werkelijk schreef ik dadelijk aan don Alphonse om hem een kok te vragen en hij zond er een, die Scipio troostte met het verlies van meester Joachim.

Hoewel mijn vlijtige secretaris beweerde, dat Antonia mijn liefde beantwoordde, was ik daar nog niet zeker van en ik besloot zelf een onderhoud met haar te hebben. Dus ging ik naar Basilo, om te bevestigen wat Scipio had gezegd. De boer, een goed en eenvoudig man, verklaarde mij, dat hij mij gaarne de hand van zijn dochter schonk. "Maar," voegde hij er aan toe, "u moet niet denken, dat dit alleen komt omdat ge heer van ons dorp zijt. Al waart ge alleen nog maar intendant van don C?sar, dan zou ik u toch boven alle anderen verkiezen; ik heb altijd een zwak voor u gehad, en het spijt mij alleen maar, dat de bruidschat van Antonia niet grooter is."

"Ik wil er in 't geheel geen hebben!" riep ik. "'t Is mij alleen om haar persoon te doen."

"Maar ik ben er de man niet naar om mijn dochter zonder bruidschat uit te huwelijken. De toestand van Basilo Buenotrigo is gelukkig niet van dien aard, dat dit noodig is; geeft u haar te eten, dan wil ik, dat zij u te soupeeren geeft. Uw inkomsten van het kasteel bedragen ongeveer vijfhonderd ducaten, ik zal die bij uw huwelijk aanvullen tot duizend."

"Mijn waarde Basilo, ik vind alles goed, zooals gij het doet. Maar we zijn op 't oogenblik niet bij elkaar om over zaken te spreken. Wij zijn het met elkaar eens; 't is nu echter te doen om de toestemming van uw dochter."

"Ge hebt de mijne. Is dat niet voldoende?"

"Niet geheel en al. Uw toestemming is noodig, maar de hare ook," antwoordde ik.

"De hare hangt van de mijne af. Ik zou wel eens willen zien, dat Antonia weigerde, wanneer ik het goedvind."

"Graag geloof ik," hernam ik, "dat ze u zal gehoorzamen; maar ik hoop, dat ze uit eigen aandrang mij haar hand wil reiken."

"Dat is philosophie, waarvan ik weinig begrijp. Spreek zelf maar met Antonia."

Bij die laatste woorden riep hij zijn dochter en verliet het vertrek.

"Schoone Antonia," zei ik, "beschik over mijn lot. Hoewel ik de toestemming heb van uw vader, wil ik niet, dat ge uw gevoelens geweld zult aandoen."

Antonia bloosde een weinig en antwoordde mij: "Uw aanzoek is mij zeer aangenaam en de beslissing van mijn vader doet mij genoegen. Ik weet niet of ik goed doe met zoo tot u te spreken, maar indien u mij niet beviel zou ik het ook vrijmoedig zeggen en waarom zou ik het nu dan niet doen?"

Bij die woorden viel ik voor haar op de knie?n en kuste haar handen. Een oogenblik later kwam Basilo binnen en vroeg of ik tevreden was over Antonia.

"Ik ben z?? voldaan," antwoordde ik, "dat ik mij dadelijk zal gaan bezighouden met de toebereidselen voor ons huwelijk." Dit zeggende verliet ik den vader en de dochter, om te gaan spreken met mijn secretaris.

Bruiloft van Gil Blas en de schoone Antonia. Op welke wijze die gevierd werd; welke personen erbij tegenwoordig waren en welke genoegens er op volgden.

Hoewel ik de toestemming van de heeren de Leyva niet noodig had om te trouwen, meenden Scipio en ik toch, dat het niet meer dan mijn plicht was, die te vragen. Den volgenden dag vertrok ik dus naar Valencia, waar men even verrast was mij te zien, als te vernemen, wat het doel was van mijn reis. Don C?sar en don Alphonse, die Antonia kenden, doordat ze haar meermalen hadden gezien, wenschten mij hartelijk geluk. De eerste vooral maakte mij met zulk een levendigheid zijn compliment, dat indien hij niet een heer geweest was op een leeftijd, waarop men van zekere genoegens terugkomt, ik hem er van verdacht zou hebben soms meer naar Lirias te zijn gegaan om het boerinnetje, dan om het kasteel. S?raphine van haar kant zeide, dat zij altijd zeer gunstig over Antonia had hooren spreken. "Maar," voegde ze er ondeugend aan toe, alsof ze mij mijn onverschilligheid voor S?phora's liefde verweet, "ook al had ik haar schoonheid niet hooren roemen, zou ik op dat punt wel gerust zijn, daar ik uw kieskeurigheid ken."

De beide heeren stemden niet alleen in mijn huwelijk toe, ze wilden ook alle kosten daarvan voor hunne rekening nemen.

"Ga nu naar Lirias terug," zeiden ze, "en blijf er rustig, tot ge van ons hoort. Maak geen toebereidselen voor uw bruiloft; dat is een zorg, waarmee wij ons zullen belasten."

Ik keerde terug, gaf Basilo en zijn dochter kennis van de plannen van mijn beschermers en wij wachtten acht dagen op hetgeen er zou gebeuren. Den negenden dag kwam er een groote wagen, bespannen met vier muilezels, waarin kleermakers waren, die de schoonste zijden stoffen brachten, om de bruid te kleeden. Verschillende bedienden kwamen mee en een hunner gaf mij een brief van don Alphonse, waarin hij mij meedeelde, dat hij den volgenden dag zelf zou komen met zijn vader en zijn vrouw en dat een dag daarna ons huwelijk zou worden voltrokken door den groot-vicaris van Valencia.

Na de aankomst van het voorname gezelschap betuigde ook S?raphine mij haar ingenomenheid met mijn keuze.

Toen wij in de kleine kerk van het gehucht in het huwelijk zouden worden verbonden, geleidde don Alphonse mij naar het altaar en S?raphine bewees diezelfde eer aan mijn bruid. Alle inwoners van Lirias waren daarbij tegenwoordig en ook de rijke boeren uit naburige dorpen, die door Basilo waren uitgenoodigd. Hun dochters hadden zich getooid met bloemen en linten en hielden tamboerijnen in haar handen.

Na deze plechtigheid keerden wij naar het kasteel terug, waar drie tafels gereed stonden, een voor de heeren en dames, de tweede voor de personen uit hun gevolg en de derde, die de grootste was, voor de andere gasten. Scipio wilde aan geen van die tafels aanzitten, hij liep van de eene naar de andere, om toe te zien dat alles goed ging.

Daar de maaltijd bereid was door koks van den gouverneur, behoeft niet te worden gezegd, dat er niets aan ontbrak. De goede wijnen, die meester Joachim voor mij had ingeslagen, werden flink toegesproken en er heerschte een vroolijke stemming, toen plotseling een ongeval de vreugde kwam verstoren.

Mijn secretaris had een flauwte gekregen in een van de zalen en toen ik toesnelde om hem te helpen, merkte ik, dat ook een van de vrouwen van S?raphine in zwijm was gevallen. Het geheele gezelschap onderstelde natuurlijk, dat dit geen toeval kon zijn, maar dat er een geheim in het spel was en dat bleek ook reeds spoedig, want, nadat Scipio weder tot zichzelf was gekomen, zei hij zacht: "Moet nu de schoonste dag van uw leven de onaangenaamste van het mijne zijn? Maar men kan zijn noodlot niet ontgaan. Ik heb in een van die kameniers mijn vrouw herkend!"

"Wat!" riep ik, "ben je de man van de dame, die ook flauw gevallen is?"

"Ja mijnheer, ik ben haar man en er kan mij geen grooter ongeluk overkomen dan haar te zien!"

"Ik weet niet, wat er gebeurd is, maar doe ter wille van mij jezelf geweld aan en verstoor op dit oogenblik de feestvreugde niet."

"U zult tevreden over mij zijn," zei Scipio mij.

Wij gingen daarop naar zijn vrouw, die weder was bijgebracht en hij zei, "Mijn lieve B?atrix, de hemel vereenigt ons eindelijk weer, na tien jaar gescheiden te zijn geweest; welk een gelukkig oogenblik voor mij."

"Ik weet niet," zei zijn vrouw, "of het je wel zooveel genoegen doet mij weer te zien; wel ben ik ervan overtuigd, dat ik je nooit reden heb gegeven, om mij te verlaten. Toen je in dien nacht don Fernand de Leyva bij ons vond, die verliefd was op mijn meesteres Julie, dacht je, dat hij daar om mij was gekomen. En in je dolle jaloesie verliet je mij, vertrok uit Tol?do, ontvluchtte mij als een monster, zonder ook zelfs maar eenige opheldering te vragen. Wie van ons beiden heeft het meeste recht om zich te beklagen?"

"Dat heb jij, ontegenzeggelijk," antwoordde Scipio.

"Dat denk ik ook," stemde zij toe. "Don Fernand trouwde korten tijd later Julie en ik bleef bij haar tot ze helaas door een vroegen dood werd weggenomen. Toen ging ik over in dienst van mevrouw haar zuster en deze zal je kunnen verklaren, dat mijn gedrag steeds onberispelijk is geweest."

Mijn secretaris vroeg haar, nadat hij nogmaals zijn schuld had bekend, om vergiffenis en ook ik verzocht B?atrix om het verledene te vergeten. Ze beloofde dat en het geheele gezelschap juichte de hereeniging van het echtpaar toe, die gevierd werd door hen naast elkaar aan tafel te plaatsen en op hunne gezondheid te drinken.

Later op den avond liet S?raphine hen roepen en zei: "Het doet mij veel genoegen, dat ge elkaar hebt teruggevonden. U, Scipio, kan ik verzekeren, dat uw vrouw steeds van onbesproken gedrag is geweest en gij B?atrix, hecht u even trouw aan Antonia als uw man dat deed aan den heer de Santillano."

Scipio, die na dat alles zijn vrouw niet anders kon beschouwen dan als een tweede Penelope, beloofde alle mogelijke zorg voor haar te hebben.

Lustig werd er den ganschen avond gedanst. Er was nog een prachtig souper, de groot-vicaris zegende het echtelijk bed, S?raphine ontkleedde mijn vrouw en de heeren de Leyva bewezen mij die eer.

Vermakelijk was het, dat de personen uit het gevolg van don Alphonse en zijn vrouw dezelfde ceremonie wilden verrichten bij Scipio en B?atrix. Rustig lieten zij zich ontkleeden en te bed leggen.

HOOFDSTUK X

Gevolg van het huwelijk van Gil Blas en de schoone Antonia. Begin van de geschiedenis van Scipio.

Share on: WhatsApp @Hash Facebook Tweet