Read Ebook: Een verlaten post by Woude Johanna Van

Font size: 10 px 15 px 20 px 25 px 30 px 35 px

Background color: BlackWhiteGrayLight GrayDark GrayDim Gray

Text color: BlackWhiteGrayLight GrayDark GrayDim Gray

Apply/Save settings

Ebook has 775 lines and 28956 words, and 16 pages

Such simple questions hung however like dewdrops on the web of a wide and hostile political influence. Their disappearance would only be of importance as a signal that the meshes had been cut.

Lewis Chantry had watched the network spreading during the six months he had served as political officer at Sar.

He had smiled at it with a soldier's easy optimism, until he tripped one day upon a strand that was being woven between him and home.

The Indian Government, palsied by a political change of control, and a demand for immediate cheapness however costly, answered his urgent appeals with vague precepts of compromise and Sir Colvin Aire.

Sir Colvin was not cheap, but, from possessing no previous acquaintance with the question, and being the most easily available and palpably the wrong person, he had, at any rate, an air of cheapness.

He was a big genial man, with no sense of his own importance, and a fixed belief in bluffness. He had shewn Terrington his instructions, some six weeks earlier, on the night his escort joined him, and the two were sitting smoking after dinner outside the tent--the stillness of the evening only broken by the cry of a jackal or the scream of an owl--looking up at the black mountain wall that blotted out the northern stars, over which they were to climb on the morrow to an unknown fate.

"You see, they say I'm to make the fullest use of your knowledge of the country," concluded Sir Colvin, as Terrington replaced the lantern by which he had been reading, and lay back in his chair.

"I see," he replied quietly; "but they were careful to make no use of it themselves."

"You're not in love with the trip?" asked the other.

"Oh, yes, sir, I'm charmed with it," said the younger man; "but I'm sorry for the chaps that will have to fetch us back."

"What do you mean?" asked his chief slowly.

Terrington stretched out his hand into the soft night air.

"It's summer here, sir," he said with seeming irrelevance, "and summer at Simla; summer for three full months. It's summer at Sar too; but in four weeks there will be snow on the passes, on the Pal?ri and Darai; and, in six, whoever goes out of Sar that way," and he nodded towards India, "goes because he must."

"You think we may have to winter there?" asked Sir Colvin.

"I took a liberal view of the time we might spend there, sir, and asked at Sampur for five hundred spare rounds a man."

"Cartridges!" exclaimed the Commissioner.

"My good man!" broke in the other; "do you take this for an expeditionary force?"

"No, sir," replied the soldier. "I knew we were an escort, so I packed the Maxim on a mule. There's a corner in the old fort at Sar, I remembered, that it would look well in: and I thought, if we had to spend the winter there, we might make the place as cosy as we could. I meant to tell you, sir, as I had to requisition some extra transport, and I scheduled the lot as 'gifts for the Khan.'"

"Well, I must say you're a cool hand!" gasped his chief.

"I thought we'd be sure to let him have them if he came for them," explained Terrington simply; "so it read all right. I wasn't quite clear if a Maxim could be included under necessary equipment!"

"Oh, you weren't, weren't you," exclaimed the other. "And how do you think I'm to explain it?"

"Wouldn't it come under my knowledge of the country of which you were to make the fullest use, sir?" was the innocent reply.

Sir Colvin laughed, and the talk turned on what he held to be the peaceable possibilities of Sar. On that subject Terrington could hold nothing but his tongue. He was an adept at minding his own business, but he tried on the way up country to illuminate his chief's views of the men with whom he had to deal, by tales of Sari humour, which were mostly pointed by the decapitation or disembowelment of the humorist's best friend.

At Sar the Mission found everything in silver paper. It was met imposingly at the Gate of the Great Evil, ten miles below the city, where the river tears a way through rocks of black basalt, and had eaten there the salted cake of a sacred hospitality.

It was welcomed into Sar by the bellowings of an unspeakable music, and for three days the bearers of gifts and good wishes wore a path through the Bazar between the Residency and the New Palace.

Chantry reported a pleasing change in the Khan's bearing since the Mission had been appointed, his affability, attention to protests and anxiety for the comfort of the new comers.

Out of this very consideration arose the first note of discord, owing, as Chantry put it under his breath, to Terrington's "damned pigheadedness."

His own guard of Sikhs, Dogras and Bak?t levies had been housed in the Old Palace, now called the Fort, a low mud and stone building, whose brown walls of astounding thickness rose hard upon the green tangle of chenar in which the Residency stood. The little force fitted it as scantily as a wizened kernel fits its shell, and, although the river washed the Fort's eastern face and secured that from assault, was too scant to hold it. The addition of the odd two hundred of the Commissioner's escort made defence quite another matter.

The Khan knew that, and with many apologies for the lack of accommodation in the Fort, cleared out his own barracks on the other side of the river, and put them with immense affability and the stores they contained at Chantry's disposal for the escort's occupation.

Chantry, unable ever to credit any one with less than his own share of honour, accepted gratefully on the Commissioner's behalf, glad to be relieved from a further cleansing of the Fort and from the pressing difficulty of provisions.

He explained the arrangement to Sir Colvin, as the Guides swung out of the brown mob of Saris, past the guard of honour into the Residency compound, and formed front with their own undauntable swagger before Rose Chantry's smiling eyes.

Aire listened attentively, with his eye on the frail figure in heliotrope on the verandah.

"Sounds all that's desirable," he said; "but I'm not the one to settle it. There's your man," he nodded, as Terrington rode up to report.

Terrington's hard stare swept the city as the proposal was repeated, a grim smile darkening his mouth.

"Very considerate of the old gentleman," he said slowly; "but I think we'll stay here."

Chantry exploded with difficulties. The Fort wasn't habitable; he couldn't face the question of supply; the Khan would be insulted; the difficulty of negotiations increased. He turned to Sir Colvin imploringly, buntwoordde het meisje zacht.

Mevrouw Gerlings antwoordde niet; zij was ijverig bezig nog iets te veranderen aan Ren?e's weerspannig bruin haar, dat nu in een bevallige wrong op het kleine hoofdje lag.

"Zie zoo, nu ben je al een heel andere Ren?e dan toen je uit het rijtuig sprong met je wit wollen baret en hangende vlecht. Ik zal eer inleggen met mijn nichtje. Het is wel jammer dat wij dat avondje nu geven moeten zoo kort na je komst; maar het was nu toch het avondje van Huug.... Ik heb je immers gezegd dat ik een broer heb?--Nu, dat is Huug; een vroolijke, lieve jongen. Of eigenlijk een man, want hij is al twee en dertig jaar; maar ik ben wat ouder dan hij, daardoor schijnt hij mij altijd nog een jongen,--een allerliefste jongen."

Onwillekeurig dacht Ren?e aan een dikwerf herhaalde bewering van haar papa, dat "lieve" jongens doorgaans geen flinke jongens, "lieve" mannen geen flinke mannen zijn, maar zij had te weinig ervaring om te kunnen beslissen of deze bewering waarheid inhield.

"Natuurlijk zou hij je een visite hebben gebracht, als hij geweten had dat je hier waart. Maar je begrijpt: alles is zoo overhaast gegaan. Hij komt altijd om de veertien dagen een avondje, en nu vond oom het geschikt tegelijk die kennissen te vragen, omdat wij voor Huug toch altijd een lekker soupertje klaarmaken.... Die ondeugd, men moet hem wat lokken, weet je; tenminste, daar verdenk ik hem van. 't Is ook altijd een heele reis voor hem, want zijn kamers liggen aan het andere einde der stad.... Kijk eens, zoo'n enkel zilveren pijltje in je haar staat goed bij de zilveren broche en armbanden.... Gelukkig dat je papa je altijd verbood te rouwen! En heel verstandig ook. Een jong meisje in den rouw kan ik niet zien.... Huug ontmoet je nu straks vanzelf. Je hebt immers werkelijk wel lust binnen te komen?"

"Wel zeker, tante," antwoordde Ren?e voorkomend, "ik wil uwe vrienden graag eens leeren kennen," maar zij sloeg hare oogen niet op, vreezende dat deze geheel iets anders verraden zouden.

"Och, je bent natuurlijk erg bedroefd; maar dat zijn zoo van die dingen, die men maar op zijn kamer laten moet, niet waar?"

Ren?e gevoelde zich pijnlijk getroffen, als greep iemand met ruwe hand in de fijnste snaren harer ziel. Bij dergelijke gezegden--en zij had er in die weinige dagen reeds vele zoo gehoord,--gevoelde zij maar al te goed, evenals hare moeder "van ander hout gesneden" te zijn dan deze vrouw, die haar in de eerste dagen toch zoo had aangetrokken door hare schoonheid en innemendheid.

"Maar ik zou je nog van Huug vertellen," ging mevrouw Gerlings voort, terwijl zij met hare blanke vingers een der strikken op Ren?e's japonnetje wat opdofte. En zij babbelde maar voort, het verstrooide meisje verhalend hoe Huug vermaard was om zijne vlugheid met den degen, bewonderd werd om zijne behendigheid op de jacht en benijd om zijn geluk bij de vrouwen.

Die laatste uitdrukking kwam niet tot klaarheid in het brein van Caesar's vriendinnetje, maar zij vroeg er geen verklaring van. Hare gedachten dwaalden. Zij wijlden niet rustig in het oude huis of bij een enkel punt in het verleden of de toekomst, maar zij waren nu hier, dan daar, zooals gedachten doen, wanneer men zich nieuw en vreemd gevoelt in een nieuwe, vreemde omgeving. En werktuiglijk antwoordde of glimlachte zij, al naar zij dacht dat van haar verwacht werd. Maar daar was een droef heimwee in haar, dat haar geheel vervulde, dat haar blik mat maakte en hare bewegingen langzaam en hare stem zacht.

"Nu, loop eens naar den spiegel," zeide mevrouw Gerlings recht tevreden. "Om je de waarheid te zeggen: ik had verwacht een boerinnetje te zien, maar je papa heeft eer van zijn opvoeding, dat moet ik zeggen.--Wacht," vervolgde zij opeens levendig, "bijna zou ik nog vergeten je te poederen. Je teint is ook nog zoo gaaf en glad, maar niet blank. Sla dien handdoek even om.... Wat?"

Ditmaal week Ren?e beslist terug.

"O neen, tante, geen poeder!" en zij staarde met zekeren afschuw naar het donzen kwastje, dat hare tante reeds opgeheven hield.

"Waarom niet?!" riep mevrouw Gerlings uit, verwonderd lachend.

"O neen," herhaalde Ren?e onrustig, "ik weet niet goed waarom niet. Ik ben verbrand, dat weet ik, en het zou zeker heel mooi staan, maar.... er is zoo iets in--u moet er niet boos om zijn, tante--zoo iets, alsof ik mij anders wil voordoen dan ik ben. Heusch, tante,.... neen, ik kan er niet toe besluiten."

Blijkbaar was zij zeer verlegen over hare besliste weigering, en nochtans--het was duidelijk merkbaar--zij zou er bij blijven.

Share on: WhatsApp @Hash Facebook Tweet