Homepage
Login
Profile
BookClubs
dmBox
Read Ebook: Fabeloj de Andersen by Andersen H C Hans Christian Skeel Gi Rling Frederik Translator
Font size:
Background color:
Text color:
Add to tbrJar First Page Next Page
Ebook has 267 lines and 14041 words, and 6 pages
Translator: F. Skeel-Gi?rling
La Libroj de la Esperanta Biblioteko Internacia estas riceveblaj en:
Berlin de Esperanto Verlag M?ller & Borel, Lindenstrasse 18/19.
Paris de Hachette & Co., 79 Boulevard St. Germain.
London de British Esperanto Association, Museum Station Buildings 133-6, High Holborn kaj Review of Reviews, Mowbray House, Norfolk street.
New York de Fleming H. Revell Comp, 158 Fifth Avenue.
Kj?benhavn de Andr.-Fred H?st & S?n, Bregade 35.
Barcelona de Jaume Sales Balmes, Serra 13 pral.
Budapest de Lajos K?kai, K?roly-Utca 1.
Livorno de R. Giusti, 53 Via Vittorio Emmanuele.
Warszawa de M. Arct, 53 Nowy Swiat.
Bucuresti de Libraria noua Carol P. Segal, Calea Victoriei 78.
ESPERANTA BIBLIOTEKO INTERNACIA
Tradukis F. Skeel-Gi?rling.
No. 2. Prezo 0,10 Sm.
Fabeloj de Andersen
BERLIN.
Esperanto Verlag M?ller & Borel
kaj korespondantoj en Paris, London, New-York, Kj?benhavn, Warszawa, Barcelona, Budapest, Livorno, Bucuresti.
Al siaj du amataj Filetoj
Preben Skeel-Gi?rling
kaj
Erik Skeel-Gi?rling
sincere dedi?as ?i-tiun traduka?on
La Verkinto.
Hans Christian Andersen.
Nia dana verkisto, el kies mondkonataj fabeloj ni havas la plezuron prezenti kelke da elektitaj traduka?oj en Esperanto, naski?is en la jaro 1805 en Odense kiel filo de malri?a ?uisto. Liaj infanaj kaj junulaj jaroj ne estis feli?aj; la grandaj suferadoj kaj seniluzii?oj, kiujn li travivis dum ?i-tiu tempo, profunde impresis al lia kortu?ante pia, sentema animo kaj poste stampis lian tutan produktadon. Dank' al la kunhelpo de kelkaj eminentaj viroj li povis fari klasikajn studojn en Kopenhago, kaj anka? entrepreni longajn voja?ojn en la eksterlandon, precipe Italujon.
El la plumo de H. C. Andersen trovi?as multe da belaj lirikaj poemoj kaj diversaj romanoj, sed plej alte lia talento kaj fantazio atingis en la "Fabeloj", kiuj estas tradukitaj en preska? ?iuj naciaj lingvoj. Pri la origino de l' fabeloj -- jen seriozaj, jen satiraj kaj gajaj -- li mem diras: "Mi kaptas ian ideon, kiu povas interesi la plenkreskulojn, kaj mi rakontas ?in por la infanoj, tamen memorante ?iam, ke la gepatroj ofte a?skultas mian rakontadon, kaj al ili mi ja devas doni ion por pripensado."
H. C. Andersen mortis en Kopenhago en 1875, amata de sia samtempanaro kaj honorata de siaj admirantoj el la tuta mondo. Sian a?tobiografion li lasis en la romano "Fabelo de mia vivo" . Je la 70? datreveno de lia naski?o estas eldonitaj traduka?oj en dek kvin lingvoj de lia bela fabelo "Rakonto pri patrino", kaj en la jaro 1905, okaze de la 100-jara festo aran?ita je memoro pri la naski?o de l' granda poeto, la urbestraro de Odense fondis specialan Muzeon kie oni kolektis ?ion -- librojn, verkojn, bildojn, traduka?ojn, meblaron k. c. -- kio havis signifon por la vivo de H. C. Andersen.
Kopenhago, Marto 1909.
Fr. Skeel-Gi?rling.
La brava stansoldato.
Estis iam dudek kvin stansoldatoj, ili ?iuj estis fratoj, ?ar ili devenis de malnova stankulero. La pafilon ili tenis per la brako, la viza?o rigardis rekte anta?en; ru?a kaj blua, vere bela estis la uniformo. La unua parolo, kiun ili a?dis en ?i-tiu mondo, kiam estis forprenita la kovrilo de l' skatoleto kie ili ku?is, estis la vorto: Stansoldatoj! ?in kriis knabeto kaj kunfrapis la manojn; li donace ricevis la soldatojn, ?ar estis lia naski?otago, kaj nun li starigis ilin sur la tablo. ?iuj soldatoj tute egale aspektis; nur unu iomete diferencis de l' aliaj; li havis unu solan piedon, ?ar li estis fandita laste, kaj tiam ne restis sufi?e da stano; tamen li staris tiel firme sur unu piedo kiel la aliaj sur du, kaj estas precipe li, kiu fari?is fama.
Sur la tablo, kie ili staris, trovi?is multe da diversaj ludiloj, sed la plej rimarkinda estis bela palaco el papero. Tra la fenestretoj oni povis rigardi en la salonojn. Ekstere kreskis arbetoj ?irka? speguleto, kiu reprezentis lagon; cignoj el vakso na?is sur ?i kaj sin spegulis. ?io estis ?arma, sed la plej ?arma tamen estis fra?lineto, kiu staris en la malfermita pordo de l' palaco; anka? ?i estis farita el papero, sed ?i havis belan jupeton el la plej hela stamino kaj bluan rubandeton kiel mantelon ?irka? la ?ultroj; meze de l' mantelo estis alkudrita brilanta ora perlo, kiu estis tiel granda kiel ?ia viza?o. La fra?lineto etendis siajn brakojn supren, ?ar ?i estis dancistino, kaj unu piedon ?i tiel alten levis, ke la stansoldato ne povis ?in trovi kaj kredis, ke ?i havas nur unu piedon kiel li.
"Certe, ?i estus vera edzino por mi!" pensis la stansoldato, "sed ?i estas tre nobla, ?i lo?as en palaco, mi havas nur skatoleton, kaj en ?i ni estas jam dudek kvin, ne estas deca loko por ?i! tamen, mi deziras konati?i kun ?i!" kaj jen li sin ku?igis, tute longa kiel li estis, post flartabakujo, kiu staris sur la tablo; de tie li povis bone rigardi la noblan fra?lineton, kiu sen?ese staradis sur unu piedo sen malekvilibri?i.
Kiam fari?is vespero, oni metis la ceterajn stansoldatojn en la skatoleton, kaj la lo?antoj de l' domo ku?i?is por dormi. Tuj la ludiloj komencis ludi, ricevi gastojn, fari militon kaj aran?i balon; la stansoldatoj kraketis en la skatoleto, ?ar ili volis ludi kun la aliaj, sed ili ne povis forpreni la kovrilon. La nuksrompilo faris renversojn, kaj la grifelo petoladis sur la tabulo; estis tiom da bruego, ke la kanario veki?is kaj komencis interbabili, kaj tion ?i faris e? verse. La solaj du kiuj tute ne movi?is el sia loko, estis la stansoldato kaj la dancistino; ?i staris tiel rekte sur la piedpintoj, kun amba? brakoj etenditaj, kaj li restis egale firma sur unu piedo; e? unu momenton li ne ?esis ?in rigardi.
Nun, el la horlo?o sonoris la dek-dua, kaj klask! jen malfermi?is la kovrilo de la flartabakujo, sed ne estis flartabako en ?i, tute ne, sed nigra koboldo; ?i-tio estis amuza?o.
"Stansoldato!" diris la koboldo; "gardu viajn okulojn, ne uzu ilin tiom!" Sed la stansoldato ?ajnigis, kvaza? li nenion a?dus.
"Nu, atendu nur ?is morga?!" diris la koboldo.
Kiam fari?is mateno kaj la infanoj levi?is el lito, la stansoldato estis metita sur la fenestrobreton, kaj ?u estis la koboldo a? trablovo, oni tion ne scias, sed subite la fenestro malfermi?is kaj la soldato renverse elfalis de la tria eta?o. Estis terura rapideco, li tenis la piedon rekte supren kaj staris sur la ?apo kun la bajoneto inter la pavim?tonoj.
La servistino kaj la knabeto tuj venis por ser?i lin; sed kvankam ili preska? mar?is sur li, ili tamen ne rimarkis lin. Se la stansoldato estus kriinta: jen mi estas! ili certe lin estus trovintaj, sed ne ?ajnis al li dece tiel la?te krii, ?ar li portas uniformon.
Balda? komencis pluvi, la gutoj falis pli kaj pli dense, kvaza? rivere; kiam fini?is la pluvego, alvenis du stratbuboj.
"Rigardu!" diris unu, "jen ku?as stansoldato! Li devas ?ipveturi!" Kaj el malnova gazeto ili faris ?ipeton, starigis en ?i la stansoldaton, kaj jen li navigis tra la pluvakvo de l' defluejo; la du knaboj flanke kuris kaj kunfrapis la manojn! Granda Dio! kiaj ondoj en tiu defluejo! kaj kia fluo! certe, sed ja pluvegas! La paper?ipeto forte balanci?is, kaj kelkafoje ?i tute klini?is, tiel ke la stansoldato estis skuegita, sed li restis firma, ne ?an?is la mienon, rigardis rekte anta?en kaj tenis la pafilon per la brako.
Subite la ?ipeto enna?is sub longan piedbreton de ia defluejo, kie fari?is tiel mallume kvaza? li estus en sia skatoleto.
"Kien do nun mi alvenas?" li pensis; "certe, ?i-tio estas la kulpo de l' koboldo! Ho, se nur la fra?lineto estus ?i-tie en la ?ipeto, tiam sen malagrabla?o povus esti trifoje pli mallume!"
En la sama momento venis granda rato, kiu lo?is sub la breto.
"?u vi havas pasporton?" demandis la rato, "montru la pasporton!"
Sed la stansoldato restis silenta kaj tenis pli firme la pafilon. La ?ipeto rapidege forrapidis kaj post ?i kuregis la rato. Hu! kiel ?i grincigis la dentojn, kaj ?i kriis al bastonetoj kaj pajlo:
"Haltigu lin! Haltigu lin! Li ne pagis dogan-imposton! Li ne montris pasporton!"
Sed la fluo fari?is pli kaj pli forta, la stansoldato jam povis vidi la helan lumon anta?e, kie fini?is la breto, sed li anka? a?dis sonon de mu?ado kiu tre bone povus timigi bravulon; imagu nur: kie fini?is la breto, la pluvakvo elver?i?is en grandan kanalon, tio estis al li same dan?era, kiel estus al ni veturi tra granda akvofalo.
Li nun jam tiel alproksimi?is, ke li ne povis halti?i. La ?ipeto elsaltis, la stansoldato sin tenis tiel rigida kiel li povis; neniu povus diri pri li, ke li e? palpebrumas. Tri a? kvarfoje la ?ipeto renversi?is kaj ?i estis plena je akvo ?is la rando; ?i nepre devis subakvi?i; jam l' akvo atingis la kolon de l' soldato, pli kaj pli profunde la ?ipeto subi?is, kaj la papero sin disvolvis. Nun la akvo levi?is ?is super la kapo de l' soldato; tiam li pensis pri la ?arma dancistino, kiun neniam plu li revidos, kaj en la oreloj de l' stansoldato sonoris la verseto:
Add to tbrJar First Page Next Page