Homepage
Login
Profile
BookClubs
dmBox
Read Ebook: Practical Points in Anesthesia by Neef Frederick Emil
Font size:
Background color:
Text color:
Add to tbrJar First Page Next Page Prev Page
Ebook has 204 lines and 6582 words, and 5 pages
"Nee, 'k heb gewerkt tot half vijf vanmorgen.... Laat me nog maar wat liggen.... Ik ben gaar."
Maar Lou begint in de keuken een aria te brullen en het daglicht plast vroolijk door de alkoofdeuren.
"Wil je er uit komen, Sam. Ik wou je iets zeggen, iets ernstigs."
Wakker kijk ik nu op, om den serieuzen toon. Rob is bleek en doet vreemd.
"Iets te zeggen?.... Hoe laat is het?"
"Twee uur."--Hij lacht.
"Wil je v??r wachten?"
"Nee, 'k blijf wel hier."
"Goed."
Ik steek mijn magere beenen in mijn tricot.
"Is er iets thuis?"
"Nee."
"Wat scheelt er dan an? Je ziet zoo wit."
"Klee je eerst an."
Ik ga naar de keuken, neem mijn bad.
Lou is naar de snijkamer.
Terwijl praten we door.
"Studeer je druk?" schreeuw ik. Het frissche water heeft me lekker gemaakt. Ik ben in een stemming van gemoedelijkheid.
"Nee!" roept hij uit de andere kamer.
"Hoe gaat het met Anna?"
Hij antwoordt niet,
"Hoe gaat het met Anna?" roep ik harder.
"Goed."
"Je mot Pieps en Poel eens zien ravotten in den tuin!" roep ik weer.
Ik hoor hem gaan naar het raam.
Op de grasplekjes in het tuintje rennen de katten, uitgelaten door de warmte der zon. Alles lijkt vriendelijk en goed buiten. Het stukje zwarte grond ligt juist vanmorgen glunderig en gezellig. Het zonlicht maakt er een prachttuin van. Tegen de heining begint onkruid op te schieten. In de zwarte takken der bladerlooze boomen tsilpen vogels. In een tuintje verder spelen kinderen van een buurman om een withouten tafeltje en maken figuurtjes van zand. Uit een keukenraam boven klinkt het blije gebler van een meid.
Ik hoor hoe Rob met zijn vingers tegen de ruiten trommelt. Ik zing een mop uit Carmen. Het is laat geweest vannacht. Maar de zon en het koude water maken alles weer goed.
Eindelijk kom ik binnen. Rob staat met het hoofd tegen de ruit aangedrukt. Een breede ademplas is als een aureool van bleekheid om zijn hoofd.
"Hier ben ik."
Hij keert zich om en terwijl ik mijn kop cacao klaarmaak, zit hij bij het raam. Hij heeft de krant opgenomen. Ik kan zijn gezicht niet achter het papier zien.
"Je heb een heele lijn getrokken, vannacht," zegt hij.
"Ja, 't is laat geworden."
Ik eet. Hij leest. Wij zwijgen. Maar als ik toevallig even opsta om den waterketel op te nemen, zie ik, dat hij met de oogen dicht achter de krant zit en niet leest. Hij schrikt op. Ik vraag hem niets. Ik voel dat hij zelf spreken zal.
"Je kucht leelijk, jongen."
"Ja, ja...."
In de kamer het vroolijk gegiegel van de zon door de gordijnen, het rinkelen van 't lepeltje in den kop, het tikken van 't mes op het bord. Buiten het aardig gekakel, het gonzend leven van de spelende kinderen en het brutale getsilp van musschen.
"Wil je rooken?"
"Dank je."
"Ben je nog niet klaar met de krant, ouwe jongen?"
Slap kraakt het papier neer op zijn knie. Hij kijkt door het raam naar buiten.
"Sam.... het is gedaan."
"God, kerel, wat ben je down!.... Wat meen je?"
"Ik heb.... wat ze allemaal gehad hebben."
"W?t?... W?t dan?"
"Tering..."
"Inbeelding! Malligheid! Zet je toch die gekheid uit het hoofd!"
Hij kijkt me an met stille oogen.
"Ik geef bloed op, Sam."
"Ben je naar een dokter geweest?"
"Naar onzen huisdokter..."
"Wat heeft-ie gezegd?"
Add to tbrJar First Page Next Page Prev Page