Read Ebook: Tri Noveloj by Pushkin Aleksandr Sergeevich Fi Er Andreo Translator

Font size: 10 px 15 px 20 px 25 px 30 px 35 px

Background color: BlackWhiteGrayLight GrayDark GrayDim Gray

Text color: BlackWhiteGrayLight GrayDark GrayDim Gray

Apply/Save settings

Ebook has 323 lines and 18646 words, and 7 pages

La grafino kun siaj servistinoj iris post la kurten?irmilon por fini sian tualeton. Tomski restis kun la fra?lino.

-- Kiun vi intencas prezenti al la grafino? -- malla?tvo?e demandis Lizaveta Ivanovna.

-- Narumov-on. ?u vi konas lin?

-- Ne. ?u li estas oficiro a? civilulo?

-- Oficiro.

-- In?eniero?

-- Ne, -- kavaleriano. Kial vi supozis, ke li estas in?eniero?

La fra?lino ekridetis kaj respondis nenion.

-- Paul! -- ekkriis la grafino malanta? la ?irmilo: -- sendu al mi iun novan romanon, sed ne el la modernaj, mi petas.

-- Kion vi volas diri per tio, grand'maman?

-- Tio signifas, romanon, en kiu la heroo ne premsufokas sian patron a? patrinon, kaj en kiu malestas dronintaj kadavroj. Mi terure timas dronintojn.

-- Tiaspecaj romanoj ne ekzistas nuntempe. Eble vi deziras havi rusan romanon?

-- ?u do ekzistas rusaj romanoj?... Sendu tian, karulo, sendu nepre, mi tre petas!

-- Pardonu, grand'maman, -- mi devas rapidi... ?is revido, Lizaveta Ivanovna! Kial vi pensis, ke Narumov estas in?eniero?

Kaj Tomski eliris el la tualetejo.

Lizaveta Ivanovna restis sola; ?i forlasis sian laboron kaj rigardis tra la fenestro. Balda? ?e la kontra?a stratangulo aperis juna oficiro. Ru?o kovris ?ian viza?on; ?i denove sin turnis al la laboro kaj klinis la kapon super la kanvaso. Tiumomente eniris la grafino, tute vestita.

-- Ordonu, Lizanjo, ke oni jungu kale?on, -- ni veturos promeni.

Lizanjo forlasis la brodstablon kaj komencis ordigi sian labora?on.

-- ?u, mia kara, vi estas surda? -- ekkriis la grafino: -- tuj jungigu la kale?on.

-- Jes! -- respondis nela?te la fra?lino kaj ekkuris en la anta??ambron.

Eniris servisto kaj prezentis la librojn, senditajn de la princo Pavel Aleksandrovi?.

-- Bone! Oni danku, -- diris la grafino. -- Lizanjo, Lizanjo, kien do vi kuras?!...

-- Min vesti.

-- Vi havas ankora? tempon. Sidi?u tie ?i. Malfermu la unuan volumon, legu la?te...

La fra?lino prenis la libron kaj tralegis kelke da linioj.

-- Pli la?te! Kio estas al vi? ?u vi perdis la vo?on?... Atendu... Al?ovu al mi piedbenketon... pli proksime... nu!...

Lizaveta Ivanovna tralegis ankora? du pa?ojn. La grafino ekoscedis.

-- For?etu la libron, -- ?i diris: -- kia sensenca?o! Resendu ?in al princo Pavel kaj diru, ke oni danku... Kaj la kale?o?

-- La kale?o estas preta, -- respondis Lizaveta Ivanovna, rigardinte en la straton.

-- Kial do vi ne estas vestita? -- rediris la grafino: -- mi ?iam devas vin atendi. Tio estas netolerebla!...

Lizanjo forkuris en sian ?ambron. Apena? forpasis du minutoj, la grafino eksonorigis per ?iuj fortoj. Tri servistinoj alkuris tra unu pordo kaj lakeo tra alia.

-- Estas ja neeble venigi vin, kiam bezone! -- diris al ili la grafino. -- Diru al Lizaveta Ivanovna, ke mi atendas ?in.

Lizaveta Ivanovna eniris en ?apelo kaj mantelo.

-- Fine, mia kara!... Kia belvesti?o! Pro kio?... kiun vi volas ?armi?... Kia estas la vetero? videble ventas.

-- Ne, via grafina mo?to! Estas tre milde, -- respondis la lakeo.

-- Vi ?iam parolas trafe-maltrafe! Malfermu la fenestran pordeton. Jen ?i estas, -- malvarmega vento!... Maljungu la kale?on! Lizanjo, ni ne veturos: estis tute senbezone vin belvesti.

,,Jen kia estas mia vivo!" -- ekmeditis Lizaveta Ivanovna.

Efektive, Lizaveta Ivanovna estis tre malfeli?a estulino. ,,Fremda pano estas maldol?a," diris Dante, ,,kaj malfacilaj estas la ?tupoj de fremda perono." Sed kiu kapablas pli forte senti la maldol?on de dependeco ol malri?a edukatino de altranga maljunulino? La grafino N., certe, ne havis malbonan koron, tamen ?i estis kaprica, kiel dorlotita mondumulino, avara kaj enprofundi?inta en malvarman egoismon, kiel ?iuj gemaljunuloj, ?atantaj sian tempon kaj fremdaj al la nuna. ?i da?rigis partopreni ?iujn vanta?ojn de la grandmondo; ?i vizitadis balojn, kie ?i sidis en angulo, kun ru?igilo sur la vangoj kaj vestita la? antikva modo, kiel na?zaspekta, sed neevitebla ornama?o de la balsalonego. La venantaj gastoj aliradis ?in kun profundaj salutoj, kvaza? plenumante iun riton, kaj poste neniu sin okupis pri ?i. ?e si mem ?i akceptadis la tutan urbon, observante plej severan etiketon kaj rekonante nenies viza?ojn. ?ia multenombra geservistaro, grasi?inta kaj grizi?inta en ?ia anta??ambro kaj servistejo, agadis la? sia pla?o, senhonte pri?telante la mortpretan maljunulinon. Lizaveta Ivanovna estis hejma martirino. ?i ver?adis la teon kaj a?skultis ripro?ojn pro superflue uzita sukero; ?i la?tlegis romanojn -- kaj estis kulpa pri ?iuj mankoj de la a?toro; ?i akompanis la grafinon dum ?iaj promenadoj kaj estis responda pri la vetero kaj pri stratpavimo. Al ?i estis fiksita ia salajro, kiun oni neniam pagis al ?i plene; tamen oni postulis, ke ?i estu vestita kiel ?iuj, tio estas, kiel tre malmultaj. En la mondumo ?i ludis plej mizeran rolon. ?iuj konis ?in, kaj neniu ?in rimarkis; dum baloj ?i dancis nur, kiam mankis kontra?dancantoj; la sinjorinoj prenis ?in je la brako ?iufoje, kiam ili bezonis iri en tualetejon por ordigi ion ajn en sia vesta?o. ?i estis fiera, akre sentis sian situacion kaj atente rigardis ?irka? si, malpacience atendante liberigonton; sed la junaj homoj, prikalkulemaj kaj vante ambiciaj, ne indigis ?in je sia atento, kvankam Lizaveta Ivanovna estis centfoje pli aminda ol la arogantaj kaj malvarmsangaj dotulinoj, kiujn ili amindumadis. Kiomfoje, forlasinte nerimarkite la enuigan kaj luksan salonon, ?i foriradis plori en sia malri?a ?ambreto, kie staris papertapetita ?irmilo, komodo, speguleto kaj ligna lito, kaj kie mallume brulis seba kandelo en kupra kandelingo.

Foje -- tio okazis du tagojn post la vespero, priskribita en la komenco de nia rakonto, kaj unu semajnon anta? la sceno, ?e kiu ni haltis, -- foje Lizaveta Ivanovna, sidante apud fenestro ?e brodstablo, senintence ekrigardis en la straton kaj ekvidis junan in?enieroficiron, starantan senmove kaj direktintan la okulojn al ?ia fenestro. ?i mallevis la kapon kaj da?rigis sian laboradon; post kvin minutoj ?i ree ekrigardis, -- la juna oficiro staris samloke. Ne havante la kutimon koketi kun preterpasantaj oficiroj, ?i ne plu rigardis tra la fenestro kaj dum ?irka? du horoj brodis, ne levante la kapon. Venis la tempo de tagman?o. ?i levi?is, komencis ordigi la brodstablon kaj, senintence rigardinte en la straton, denove ekvidis la oficiron. Tio ?ajnis al ?i iom stranga. Post la tagman?o ?i proksimi?is al la fenestro kun iom maltrankvila sento, sed la oficiro forestis, kaj ?i forgesis pri li...

Post kelke da tagoj, elirante kun la grafino por enkale?i?i, ?i denove ekvidis lin. Li staris ?e la perono mem, ka?inte la viza?on per la kastorfela kolumo de sia mantelo; liaj nigraj okuloj brilis el sub la trikorna ?apelo. Lizaveta Ivanovna ektimis, ne sciante kion, kaj eksidis en la kale?on kun neklarigebla korpremo.

Reveninte hejmen, ?i proksimi?is al la fenestro, -- la oficiro staris samloke, fikse ?in rigardante; ?i foriris, turmentata de scivolo kaj emociita de sento tute nova por ?i.

De tiam forpasis ne e? unu tago sen tio, ke la juna homo, je difinita horo, aperis sub la fenestroj de ilia domo. Inter li kaj ?i fari?is neinterkonsentitaj interrilatoj. Sidante sur sia kutima loko kaj laborante, ?i sentis lian proksimi?on, levis la kapon, rigardis lin en ?iu plua tago pli kaj pli longe. La juna homo, la??ajne, estis danka al ?i pro tio: ?i vidis, per la akra rigardo de juneco, ke rapida ru?o kovris liajn palajn vangojn ?iufoje, kiam iliaj rigardoj renkonti?adis. Post unu semajno ?i ekridetis al li...

Kiam Tomski petis la permeson prezenti al la grafino sian amikon, la koro de la junulino ekbatis. Sed eksciinte, ke Narumov estas ne in?eniero, sed rajdgvardiano, ?i ekbeda?ris, ke per sia maldiskreta demando ?i malkovris sian sekreton al la ventanima Tomski.

Hermano estis filo de rusi?inta germano, kiu postlasis al li malgrandan kapitalon. Firme konvinkita pri neceso firmigi sian sendependecon, Hermano ne tu?adis e? la procentojn, vivis sole per sia salajro, permesis al si nenian elspezigan kapricon. Cetere, li estis ka?ema kaj ambicia, kaj liaj kamaradoj havis malofte okazon mokridi lian troan ?paremon. Li havis fortajn pasiojn kaj flaman imagkapablon; tamen lia solida karaktero savis lin kontra? kutimaj eraroj de juneco. Jen ekzemplo: estante fundanime pasia kartludanto, li neniam prenis kartojn en la manojn, ?ar li konjektis, ke lia monhavo ne permesas al li ,,riski la neceson por akiri superfluon", -- tamen li pasigis tutajn noktojn apud kartludaj tabloj kaj kun febra kortremo sekvis la diversajn peripetiojn de la ludado.

La anekdoto pri la tri kartoj forte impresis lian imagon kaj dum la tuta nokto ne forlasis lian kapon. ,,Ho, se la maljuna grafino, -- li meditis la morga?an vesperon, vagante tra la peterburgaj stratoj, -- malka?us al mi sian sekreton kaj konigus al mi la tri certajn kartojn! Kial ne ekprovi sian bon?ancon?... Min prezenti al ?i, atingi ?ian favoron... e? fari?i ?ia amanto... Sed ?i ?io postulas longan tempon, kaj ?i estas okdeksepjara: ?i povas morti post unu semajno, post du tagoj!... Kaj la anekdoto mem, -- ?u estas eble ?in fidi?... Ne!... Kalkulemo, moderemo kaj laboremo -- jen estas miaj tri certaj kartoj, jen kio triobligos, sepobligos mian kapitalon kaj donos al mi animkvieton kaj sendependecon!" Rezonante tiamaniere, li ektrovi?is en unu el la ?efaj stratoj de Peterburgo, anta? domo de antikva ar?itekturo. La strato estis plenplena je veturiloj; kovritaj kale?oj unu post alia rulis al la lumigita perono. El la kale?oj ?iuminute montri?is jen gracia piedeto de juna belulino, jen sprontintanta boto, jen silka ?trumpo kaj diplomata ?uo. Peltoj kaj manteloj sinsekve aperadis anta? gravaspekta pordisto. Hermano haltis.

-- Kies domo ?i estas? -- li demandis apudan policanon.

-- De la grafino N., -- respondis la policano.

Hermano ektremis. La mirinda anekdoto reaperis anta? lia imago. Li komencis pa?adi apud la domo, pensante pri ?ia mastrino kaj pri ?ia mirakla kapablo. Nur malfrue li revenis al sia modesta hejmanguleto; dumlonge li ne povis ekdormi, kaj post kiam la dormo fine lin ekposedis, li son?is pri kartoj, kovrita per verda tuko tablo, amasoj da bankbiletoj kaj ormoneroj; li ludis karton post karto, gajnis senintermanke, al?ovadis al si la oron kaj enpo?igadis la biletojn. Veki?inte jam malfrue, li eksopiris pri perdo de siaj fantaziaj ri?a?oj, denove iris vagadi tra la urbo kaj denove ektrovi?is anta? la domo de grafino N. ?ajnis, kvaza? iu nekonata forto lin altirus tien. Li haltis kaj ekis rigardi la fenestrojn. En unu el ili li ekvidis nigraharan kapeton, klinitan, ver?ajne, super libro a? manlaboro. La kapeto levi?is. Hermano ekvidis fre?an viza?on kaj nigrajn okulojn. Tiu ?i minuto decidis pri lia destino.

Apena? Lizaveta Ivanovna havis tempon por demeti la mantelon kaj ?apelon, la grafino ree venigis ?in kaj ordonis, ke oni alperonigu la kale?on. Ili iris sidi?i en la veturilon. Sammomente, kiam du lakeoj en?ovis la maljunulinon tra la kale?pordeto, Lizaveta Ivanovna ekvidis apud la rado mem sian in?enieron; li ekkaptis ?ian manon; ?i povis apena? rekonscii?i pro timo, la juna homo malaperis, -- kaj en ?ia mano restis letero. ?i ka?is ?in en sia ganto kaj dum la tuta vojiro ?i nenion vidis nek a?dis. La grafino kutimis en la kale?o ?iuminute fari demandojn: kiun ni ?us renkontis? kiel estas nomata ?i tiu ponto? kio estas skribita sur tiu elpenda?o? ?i-foje Lizaveta Ivanovna respondadis trafe-maltrafe kaj tute mal?uste; la grafino ekkoleris.

-- Kio fari?is al vi, mia kara? ?u eble tetano vin ekposedis? ?u vi min ne a?das a? ne komprenas? Tamen, dank' al Dio, mi nek kartavas, nek perdis ankora? la sa?on?

Lizaveta Ivanovna ne a?skultis ?in. Reveninte hejmen, ?i kuris en sian ?ambron, elprenis el sub la ganto la leteron, -- ?i ne estis sigelita. Lizaveta Ivanovna ?in tralegis. La letero entenis amkonfeson; ?i estis karesplena, samtempe respekta kaj ... la?vorte ?erpita el sentimentala germanlingva romano; bon?ance Lizaveta Ivanovna ne sciis la germanan lingvon kaj restis kontenta.

Share on: WhatsApp @Hash Facebook Tweet