Read Ebook: The Collected Works of Ambrose Bierce Volume 09 Tangential Views by Bierce Ambrose

Font size: 10 px 15 px 20 px 25 px 30 px 35 px

Background color: BlackWhiteGrayLight GrayDark GrayDim Gray

Text color: BlackWhiteGrayLight GrayDark GrayDim Gray

Apply/Save settings

Ebook has 514 lines and 73475 words, and 11 pages

De Groote Pyramide

Door

H. J. van Ginkel.

Typ. Duwaer & Van Ginkel, Bloemgracht 8, Amsterdam.

INHOUD.

Maten der Pyramide 105 De vijfpuntige ster het geometrisch symbool der groote Pyramide 110 Waarom de Bouwers den pi hoek in de Pyramide vastlegden 118 Lijst van geraadpleegde boeken 119 Maten 121

VOORWOORD.

Gaarne had ik meer tijd besteed aan het omwerken van de grondstoffen, doch de gelegenheid daartoe ontbreekt mij; aangezien echter velen mij verzochten de artikelen toch in boekvorm te doen verschijnen om de er in verkondigde denkbeelden in ruimer kring hier te lande bekend te maken, ben ik er toe overgegaan dit boekje uit te geven.

Met mijn oprechten dank aan mijne vrienden die mij op verschillende wijzen bij mijn arbeid steunden en de uitgave mogelijk maakten en in de hoop dat de reeds opgewekte belangstelling in het behandelde onderwerp moge toenemen zend ik dit boekje de wereld in.

H. J. van Ginkel.

Laren, April, 1908.

DE GROOTE PYRAMIDE.

En omdat ik dit voel en weet waar te zijn, durf ik mijn onderwerp hier te behandelen van een standpunt dat berust op gegevens die grootendeels geput zijn uit "onwetenschappelijke" boeken, geschreven door meerendeels "onwetenschappelijke" menschen, maar die voor mijn gevoel meer werkelijke kennis, en daardoor recht van spreken hadden over deze dingen, dan een feitenverzamelaar. Wanneer iemand iets voelt voor een zaak, is dit een bewijs dat er in zijne aura skandha's zijn van uit een tijd toen hij zeer na betrokken was met die zaak en die zaak kende, en wanneer hij dezen skandha's den vrijen loop laat, zal hij mijns inziens meer weten van die zaak dan eenig iemand die slechts van buiten af beoordeelt.

Een duidelijk beeld van zulk een leiding en op de kleinere schaal van een onderdeel der evolutie, vinden wij bijvoorbeeld in de kunst.

In Griekenland hebben in onze bekende oudheid enkele groote ingewijden beeldwerken gewrocht, die niemand van hunne latere navolgers heeft kunnen benaderen, en die ook zelfs nu niet benaderd worden. Toch zijn zij daar als een beeld van hetgeen mogelijk is in die richting, en moet het betrekkelijk einddoel van onze kunstenaars zijn, hen te evenaren om op een toekomstig tijdstip tot hetzelfde standpunt te komen. Ook hier is dus schijnbaar eerst een ongewone en abnormale ontwikkeling en beschaving, vervolgens achteruitgang en een te komen beschaving die tot het eerste punt terugkeert, plus de innerlijke ontwikkeling door die navolging verkregen.

In ieder geval, hetzij wij dit nu kunnen aantoonen en staven door feiten of niet, de Theosofische theorie zegt ons dat de eerste beschavingen van onze menschheid, dus die van v??r het bekende geschiedkundige tijdperk en waarvan de eerst bekende Egyptische beschaving slechts een vervallen overblijfsel was, geleid werden en opgebouwd waren door Adepten of in enkele gevallen zelfs door zeer verheven Wezens van andere bollen in ons zonnestelsel.

Wanneer wij ons aan deze beschouwing houden, kan bij ons geen twijfel bestaan of alle zaken die wij omtrent deze beschavingen en bijvoorbeeld omtrent de ons bekende Egyptische beschaving eveneens gissen of kennen, moeten wij in een geheel ander licht zien dan zulks gedaan kan worden door een wetenschappelijk onderzoeker.

"In de volgende bladzijden wordt geen melding gemaakt van de verscheidene vernuftige theorie?n die zich steeds om 'de Groote Pyramide' verzameld hebben en die aan dat uitgebreide grafgedenkteeken verborgen doeleinden en beteekenissen zouden willen toeschrijven, want door alle bevoegde gezaghebbenden wordt nu erkend dat zij gebouwd werd voor een graftombe en niet om eenigerlei esoterische leeringen die in verband staan met de Hebreeuwsche Patriarchen en anderen te verduidelijken" .

Deze uitspraak moge groot gezag hebben en heeft dit zeer zeker ook voor iedereen die de gewone wetenschappelijke beschouwingswijze toegedaan is, maar even zeker is het dat er velen zijn die, al mogen zij niet behooren tot de "bevoegde gezaghebbenden" over dit onderwerp, het toch stellig niet eens zullen zijn met deze uitspraak, en het nimmer zullen worden, omdat zij andere theorie?n huldigen, en ook omdat zij in vele gevallen het gezag van de aangehaalde feiten niet zullen erkennen.

Doch om ons een juist denkbeeld te vormen van enkele der theorie?n omtrent de Groote Pyramide, is het in de eerste plaats noodzakelijk te zien welke de theorie?n en de gegevens zijn omtrent de bewoners van Egypte gedurende het tijdperk van den bouw der Groote Pyramide.

In de eerste plaats dan de wetenschappelijke. In zijn voorwoord van het reeds aangehaald werk zegt Budge: "dat de archeologen langen tijd beweerden dat het tijdperk van drie of vierduizend jaren, dat velen voldoende achtten voor de opkomst, den groei, de rijpheid en het verval van de oude Egyptische beschaving, onvoldoende was, en dat de schoone reliefwerken en schilderingen, en de reusachtige Pyramiden, die het werk waren der Egyptenaren van de IVe Dynastie, nooit voortgebracht konden zijn door een volk dat enkele honderden jaren tevoren volkomen of nagenoeg wild was. De juistheid van deze zienswijze is nu bewezen, en het is bekend dat Men? of Menes niet de eerste Koning van Egypte was , en dat het beschavingstijdperk dat ons onthuld wordt door de werken der dynastische Egyptenaren, niet als het ware pasklaar te voorschijn sprong gedurende de regeering van dien koning. Het is ook zeker dat een aantal onafhankelijke koningen zoowel in de Delta als in Boven-Egypte moeten geregeerd hebben lang v??r Men?, hoewel het zeer wel mogelijk is dat hij de eerste geschiedkundige koning was, die er in slaagde zich tot koning van zoowel het Zuiden als het Noorden te maken ".

Dit denkbeeld is klaarblijkelijk ontstaan omdat men geen andere Ethiopi?rs kende dan die welke Noord-Afrika bewoonden, doch H. P. Blavatsky zegt dat de bedoelde rivier zeer zeker de Indus is, die door de Oostersche Ethiopi?rs de Ethiops, of ook wel N?l en N?l? genoemd werd.

"Wij moeten nu verwijzen naar Egypte, en de beschouwing van dit onderwerp moet een zee van licht op zijn vroegste geschiedenis doen vallen. Alhoewel de eerste nederzetting in dat land niet in den volstrekten zin van het woord een kolonie was, werd uit het Toltek-ras daaraanvolgend de eerste groote massa immigranten getrokken, die bedoeld waren zich te vermengen met het wilden-ras en het te overheerschen.

In de eerste plaats was het de overplaatsing van een groote Loge van Ingewijden. Dit vond plaats omstreeks 400.000 jaar geleden. Het gouden tijdperk der Tolteken was lang geleden. De eerste groote aardramp had plaats gehad. De zedelijke verlaging van het volk en de daaropvolgende beoefening van de 'zwarte kunsten' werden sterker en meer verspreid. Egypte was afgelegen en dun bevolkt, en daarom werd Egypte uitverkoren. De aldus gestichte nederzetting beantwoordde aan haar doel en onverstoord door tegenwerkende invloeden deed de Loge van Ingewijden gedurende 200.000 jaren haar werk.

In de eerste plaats dan brengt een onderzoek naar den oorsprong van de Egyptische beschavingsgeschiedenis ons tot het Atlantisch ras terug. Ongeveer een millioen jaren geleden was dit Atlantische ras het overheerschende ras in nagenoeg alle bewoonbare landen, hoewel de hoofdmassa natuurlijk op het vasteland van Atlantis woonde. Egypte zelf werd bewoond door een volk dat verre beneden deze beschaving stond. Gedurende het verval van Atlantis nu trokken de Adepten, en in het algemeen de meer geestelijk verlichten van het Atlantische ras, weg van het groote vasteland en vestigden zich in afgelegen streken, vaak te midden van half wilde stammen, welker nabijheid echter minder schadelijk was voor het bederf der atmosfeer door booze daden en gedachten, dan die van hunne verbasterde en ontaarde rasgenooten, op wie zij hunnen invloed niet langer konden doen gelden. Van veel meer nut zouden zij kunnen zijn voor de nog onontwikkelde rassen, die echter onbedorven waren. Overal, in verschillende landen, vinden wij teekenen van dat verblijf dezer Adepten in den vorm van nagelaten en thans vervallen bouwwerken, voornamelijk tempels; zoo bijvoorbeeld de Pyramiden in Amerika, Stonehenge in Engeland, de Pyramiden in Indi?, en voornamelijk de meest bekende, de oudste Pyramiden van Egypte.

De Adepten die zich in Egypte vestigden vonden daar, niet meer het half wilde ras, maar een zich ontwikkelend ras dat een mengeling was van de oude rassen en Aziatische emigranten, de zoogenaamde Roeta-Atlanti?rs. H. P. Blavatsky zegt van deze rassen: "Niettemin schijnt zelfs in de dagen van Plato niemand behalve de priesters en de ingewijden eenigerlei bepaalde herinnering aan de voorafgaande rassen bewaard te hebben. De allereerste Egyptenaren waren gedurende eeuwen en eeuwen van de Atlanti?rs gescheiden geweest; zij zelve stamden af van een uitheemsch ras, de Roeta-Atlanti?rs, en hadden zich 400.000 jaren vroeger in Egypte gevestigd" .

Toen gedurende het verblijf van de later inkomende Adepten het geestelijk zaad wortel schoot bij het opkomende ras, schijnen deze Adepten het bestuur wereldlijk en geestelijk ter hand genomen te hebben. Zij waren de goddelijke Koning-Ingewijden die voorafgingen aan de menschelijke dynastie na Menes, en Egypte brachten tot een stoffelijken en geestelijken bloei, waarvan de ons bekende Egyptische beschaving slechts een flauwe weerspiegeling was.

En thans ben ik tot een punt gekomen in deze verhandeling, waarop ik met verwijzing naar al het voorvermelde en een beroep doende op het okkulte gezag van deze mededeelingen, gevoeglijk kan komen tot eene bespreking van de reden waarom ik het nuttig en wenschelijk acht een onderwerp als het onderhavige te behandelen. Wanneer wij uit het voorgaande zien dat de Adeptkoningen de leiders waren van de volken door wie deze pyramiden gebouwd werden, kunnen wij Theosofen, met hetgeen wij bij benadering ons kunnen denken van zulke hooge wezens, niet aannemen dat deze pyramiden gebouwd werden als "graftomben". Er bestaat voor ons geen twijfel of deze pyramiden hadden een verheven doel, en wij kunnen dan ten volle aannemen hetgeen A. P. Sinnett zegt in de meer aangehaalde verhandeling dat deze pyramiden, en inzonderheid de groote Pyramide, bedoeld waren als tempels van inwijding, en dat de Groote Pyramide zelfs nog een doel had dat nuttig was boven dit, namelijk het beschermen van tastbare magische voorwerpen die in den rotsgrond verborgen werden, en die noodig waren bij de okkulte mysteri?n. Men zegt dat deze in den rotsgrond begraven waren, dat de Pyramide er boven opgetrokken werd, om door haar vorm en reusachtige grootte ze te beveiligen tegen aardbevingen en tegen de gevolgen van de groote overstroomingen, die Egypte en andere gedeelten der aarde bedolven onder groote watermassa's.

Maar nu deze okkulte theorie geheel en al tegenover de gezaghebbende en conventioneele graftheorie der pyramiden staat, moeten wij niet uit het oog verliezen dat gedurende het verval van de Egyptische beschaving, dat is gedurende het aan ons bekende geschiedkundige tit going. He who is not sufficiently "advanced" for anarchism is persuaded to socialism. The babe is fed with malted milk until strong enough for the double-distilled thunder-and-lightning of a more candid purveyance. Whatever makes for discontent brings nearer the reign of reprisal.

Our good friends who think with their tongues and pens are ever clamant about the national perils alurk in luxury: it causes decay in men and states, blights patriotism, invites invasion, impoverishes the paupers and bites a dog. Luxury will make a boy strike his father and persuade the old man to a life of shame. It is well known that it so enervated the Romans that they fell off the map. One does not need to believe all that, nor any of it. The wealthy, living under sanitary conditions, well housed, well fed, clean, free from fatigue are, as a class, distinctly superior to the poor, physically, mentally and morally. It is among the well-to-do that gymnasia flourish and athletic clubs abound. Your all-around athlete is commonly in possession of a comfortable income; the hardy out-of-door sports are practiced almost exclusively by those who do not have to do manual labor. The top-hatted clubman can manhandle the hulking day-laborer with ease and accuracy. His female is larger and fitter than the other gentleman's underfed and overworked mate, and brings forth a better quality of young. All this is obvious to any but the most delinquent observation; yet wealth and its attendant luxury are prophecies and forerunners of the decay of nations.

Hard are the steps, slow-hewn in flintiest rock, States climb to power by; slippery those with gold Down which they stumble to eternal mock.

To one having knowledge of the prevalence and power of some of the primal brute passions of the human mind the reason is clear enough: riches and luxurious living provoke envy in the vast multitude to whom they are inaccessible through lack of efficiency; and from envy to revenge and revolution the transition is natural and easy.

In the youth of a nation there is virtual equality of fortunes--all are poor. Sixty years ago there were probably not a half dozen millionaires in America; the number now is not definitely known, but it runs into thousands; that of persons of less but considerable wealth--enough to take attention--into the hundreds of thousands. Poverty used to be rather proud of our millionaires; they were so few that the poor man seldom or never saw them, to mark the contrast between their abundance and his privation. Now the two are everywhere neighbors. The poor man sees "the idle rich" in their carriages, while himself walks and, if it please him so to do, "takes their dust." He looks into the windows of ballrooms and erroneously believes that the gorgeous creatures within are happier than he. If he happen to be so intellectual as to be distinguished in letters, art or some other profitless pursuit as to be sought by them, all the keener is his sense of the difference; all the more humiliating his inability to suffer their particular kind of disillusion. Partly because of that and partly because he is not a thinker but a feeler, the poet, the artist or the musician is almost invariably an audible socialist. True, some of these "intellectuals" are themselves fairly thrifty and prosperous, and in the redistribution of wealth which many of them impudently propose would be first to experience the mischance of "restitution." But doubtless they do not expect their blessed "new order of things" to come in their day. Meantime there are profit and a certain picturesqueness in "hailing the dawn" of a better one, just as if it had already struck "the Sultan's tower with a shaft of light."

The socialist notion appears to be that the world's wealth is a fixed quantity, and A can acquire only by depriving B. He is fond of figuring the rich as living upon the poor--riding on their backs, as Tolstoi was pleased to signify the situation. The plain truth of the matter is that the poor live mostly on the rich--entirely unless with their own hands they dig a bare subsistence out of their own farms or gravel claims; if they do better than that they are not poor. A man may remain in poverty all his life and be not only of no advantage to his fellow poor men, but by his competition in the labor market a harm to them; for in the abundance of labor lies the cause of low wages, as even a socialist knows. As a consumer the man counts for little, for he consumes only the bare necessaries of life. But, if he pass from poverty to wealth he not only ceases to be a competing laborer; he becomes a consumer of everything that he used to want--all the luxuries by production of which nine-tenths of the labor class live he now buys. He has added his voice to the chorus of demand. All the industries of the world are so interrelated and interdependent that none is unaffected in some infinitesimal degree by the new stimulation. The good that he has done by passing from one class into another is not so obvious as it would be if his wants were all supplied by one versatile producer, purveying to him alone, but the sum of it is the same. Yet the socialist finds a pleasure in directing attention to the brass hoofs of the millionaire executing his joyous jig upon an empty stomach--that of the prostrate pauper,--poets, muckrakers, demagogues and other audibles fitly celebrating the performance with howls of sensibility.

A socialist was damning the wicked extravagance of the rich. A thoughtful person said: "In New York City was a wealthy family, the Bradley Martins. They were driven out of the country by public indignation because they spent their money with a free hand. In the same city was a wealthy man named Russell Sage. He was no less reviled and calumniated, because he spent as little as he could and lent the rest. In which instance was our 'fierce democracie' wise and righteous?"

The answer was prompt and, O, so copious! Before it ceased to flow that philosopher was a mile away from the subject, lost in an impenetrable forest of words.

Of course Russell Sage was no less valuable an asset to the "wage slave" than the Bradley Martins, for there is no way by which one can get profit or pleasure out of money except by paying it out, either by his own hand directly, or indirectly by the hand of another, for wages to labor. Eventually, sooner or later, it all reaches the pocket of the producer, the workingman.

We have so good a country here that more than a million a year of Europe's poor come over to share its advantages. In the patent fact that it is a land of opportunity and prosperity we feel a justifiable pride; yet the crowning proof and natural result of this--the great number that do prosper--"the multitude of millionaires"--has come to be resented as an intolerable wrong, and he who is most clamorous for opportunity most austerely condemns those who have made the best use of it. An instinctive antipathy to all in prosperity is the common ground upon which anarchists and socialists stand to debate their several interpretations of anarchism and socialism. On that rock they build their church, and the gates of--the quotation is imperfectly applicable: the gates are friendly and hospitable to denominationaries of their faith.

Another thing that these worthies have in common--and in common with many unassorted sentimentaliters and effemininnies in this age of unreason--is sympathy with crime. No avowed socialist but advocates a rosewater penology that coddles the felon who has broken into prison to enjoy a life of peace and plenty; none but would expel the warden and flog the turnkey. All are proponents of the holy homily; all deny that punishment deters from crime, although the discharged convict never renews his offense until driven by hunger or again persuaded by his poor brute brain that he can escape detection; he does not enter and rob the first house that he comes to, nor murder the first enemy that he meets.

That there are honest, clean-minded patriotic socialists goes without saying. They are theorists and dreamers with a knowledge of life and affairs a little profounder than that of a horse but not quite so profound as that of a cow. But the "movement" as a social and political force is, in this country, born of envy, the true purpose of its activities, revenge. In the shadow of our national prosperity it whets its knife for the throats of the prosperous. It unleashes the hounds of hate upon the track of success--the only kind of success that it covets and derides.

GEORGE THE MADE-OVER

The English have a distinctly higher and better opinion of Washington than is held in this country. Washington, if he could have a choice in the matter, would indubitably prefer his position in the minds of educated Englishmen to the one that he holds "in the hearts of his countrymen"--not the one that he is said to hold. The superior validity of the English view is due to the better view-point. It is remote, as the American will be when several more generations shall have passed and Americans are devoid of passions and prejudices engendered in the heat of our "Revolution." We should remember that it was not to the English a revolution, but a small and distant squabble, which cut no great figure in the larger affairs in which they were engaged; and the very memory of it was nearly effaced in that of the next generation by the stupendous events of the French Revolution and the Napoleonic wars. To ears filled with the thunders of Waterloo, the crepitating echoes of the spat at Bunker Hill were inaudible.

No benign personage in the calendar of secular saints is really less loved than Washington. The romancing historians and biographers have adorned him with a thousand impossible virtues, naturally, and in so dehumanizing him have set him beyond and above the longest reach of human sympathies. His character, as it pleased them to create it, is like nothing that we know about and care for. He is a monster of goodness and wisdom, with about as much of light and fire as the snow Adam of the small boy playing at creation on the campus of a public school. The Washington-making Frankensteins have done their work so badly that their creature is an insupportable bore, diffusing an infectious dejection. Try to fancy an historical novel or drama with him for hero--a poem with him for subject! Possibly such have been written; I do not recall any at the moment, and the proposition is hardly thinkable. The ideal Washington is a soulless conception, absolutely without power on the imagination. Within the area of his gelid efflation the flowers of fancy open only to wither, and any sentiment endeavoring to transgress the boundary of that desolate domain falls frosted in its flight.

Some one--Colonel Ingersoll, I fancy--has said that Washington is a steel engraving. That is hardly an adequate conception, being derived from the sense of sight only; the ear has something to say in the matter, and there is much in a name. Before my studies of his character had effaced my childish impression I used always to picture him in the act of bending over a tub.

There are two George Washingtons--the natural and the artificial. They are now equally "great," but the former was choke-full of the old Adam. He swore like "our army in Flanders," loved a bottle like a brother and had an inter-colonial reputation as a lady-killer. He was, indeed, a singularly interesting and magnetic old boy--one whom any sane and honest lover of the picturesque in life and character would deem it an honor and an education to have known in the flesh. He is now known to but few; you must dig pretty deeply into the tumulus of rubbishy panegyric--scan pretty closely the inedited annals of his time, in order to see him as he was. Criss-crossed upon these failing parchments of the past are the lines of the sleek Philistine, the smug patriot and the lessoning moraler, making a palimpsest whereof all that is legible is false and all that is honest is blotted out. The detestable anthropolater of the biographical gift has pushed his glowing pen across the page, to the unspeakable darkening of counsel. In short, Washington's countrymen see him through a glass dirtily. The image is unlovely and unloved. You can no more love and revere the memory of the biographical George Washington than you can an isosceles triangle or a cubic foot of interstellar space.

The portrait-painters began it--Gilbert Stuart and the rest of them. They idealized all the humanity out of the poor patriot's face and passed him down to the engravers as a rather sleepy-looking butcher's block. There is not a portrait of Washington extant which a man of taste and knowledge would suffer to hang on the wall of his stable. Then the historians jumped in, raping all the laurels from the brows of the man's great contemporaries and piling them in confusion upon his pate. They made him a god in wisdom, and a giant in arms; whereas, in point of ability and service, he was but little, if at all, superior to any one of a half-dozen of his now over-shadowed but once illustrious co-workers in council and camp, and in no way comparable with Hamilton. He towers above his fellows because he stands upon a pile of books.

The supreme indignity to the memory of this really worthy man has been performed by the Sunday-scholiasts, the pietaries, the truly good, the example-to-American-youth folk. These canting creatures have managed to nake him of his last remaining rag of flesh and drain out his ultimate red corpuscle of human blood. In order that he may be acceptable to themselves they have made him a bore to everyone else. To give him value as an "example" to the unripe intelligences of their following they have whitewashed him an inch thick, draped him, fig-leafed him and gilded him out of all semblance to man. To prepare his character for the juvenile moral tooth they have boned it, and to make it digestible to the juvenile moral paunch, unsalted it by maceration in the milk-and-water of their own minds. And so we have him to-day. In a single century the great-hearted gentleman of history has become the good boy of literature--the public prig. Washington is the capon of our barnyard Pantheon--revised and edited for the table.

JOHN SMITH'S ANCESTORS

Reader mine, wisest of mortals that you are, do you feel sure that you know how to deal with a proposition, which is at the same time unquestionable and impossible--which must be true, yet can not be true? Do you know just what degree of intellectual hospitality to give to such a proposition--whether to receive and entertain it or cast it from you, and how to do that? Possibly you were never consciously at bay before a proposition of that kind, and therefore lack the advantage of skill in its disposal. Attend, then, O child of mortality--consider and be wise:

You have, or have had, two parents--whom God prosper if they live and rest if dead. Each of them had two parents; in other words, you had at some time and somewhere four grandparents, and right worthy persons they were, I'll be sworn, albeit you may not be able to name them without stopping to take thought. Of great-grandparents you surely had no fewer than eight--that is to say, no further away than three generations your ancestors numbered eight persons, now in heaven. In countries which are pleased to call themselves civilized and enlightened "a generation" means about thirty-four years. Not long ago it meant thirty-three, but improved methods of distribution, sanitation and so forth have added a year to the average duration of human life, though they have not pointed out any profitable use to make of the addition. All this amounts to saying that at each remove of thirty-four years back toward Adam and his time you double the number of your ancestors. Among so many some, naturally, were truly modest persons, and I don't know that you would care to have so much said about them as I shall have to say; so, if you please, we will speak of Mr. John Smith's instead.

John Smith, then, whom I know very well, and greatly esteem, and who is approaching middle age, had, about 34 years ago, two ancestors. About 102 years ago, say in the year of grace 1792, he had eight--though he did not have himself. You can do the rest of the figuring yourself if you care to go on and are unwilling to take my word for what follows--the astonishing state of things which I am about to thrust upon your attention. Just keep doubling the number of John Smith's ancestors until you get the number 1,073,741,824. Now when do you suppose it was that Mr. Smith had that number of living ancestors? Make your calculation, allowing 34 years for each time that you have multiplied by two, and you will find that it was about the year 879. It seems a rather modern date and a goodish number of persons to be concerning themselves, however unconsciously, in the begetting of Neighbor John, but that is not "where it hurts." The point is that the number of his ancestors, so far as we have gone, is about the number of the earth's inhabitants at that date--little and big; white, black, brown, yellow and blue; males, females and girls. I do not care to point out Mr. Smith's presumption in professing himself an Anglo-Saxon--with all that mixed blood in the veins of him; perhaps he has never made this calculation and does not know from just what stock he has the honor to have descended, though truly this distinguished scion of an illustrious race might seem to be justified in calling himself a Son of Earth.

Share on: WhatsApp @Hash Facebook Tweet