Read Ebook: Born to Good Luck; or The Boy Who Succeeded. by Self Made Man

Font size: 10 px 15 px 20 px 25 px 30 px 35 px

Background color: BlackWhiteGrayLight GrayDark GrayDim Gray

Text color: BlackWhiteGrayLight GrayDark GrayDim Gray

Apply/Save settings

Ebook has 1054 lines and 35441 words, and 22 pages

"Ja, maar ik moest wel, moeder--hij zei--hij zei--"

"Nu?"

"Hij zei, wat van zus--en, dat laat ik niet zeggen, hij zei: 'ze is een akelige kribbekat.'" Zijn oogen stonden zoo kwaad; hij balde de vuisten of Bert weer voor hem stond.

"Maar nu heb je toch bewezen, door je bebloeden neus en zijn blauw oog of wat je hem hebt gegeven, dat het niet waar is," zei moeder ernstig.

Tony zag moeder eens aan, hij begreep niet of moeder wel meende, wat ze zei.

"Laat ze toch praten, jongen, ze zeggen het immers, om je te plagen, omdat ze weten, dat jij je er boos om maakt," vervolgde moeder, maar Tony bromde zooiets van: daar hebben moeders geen verstand van, die zijn geen jongens geweest, doch hij zei het maar niet hardop. Zijn neus deed hem erg zeer. Zus had medelijden met hem, ze troonde hem mee en speelde met hem. "Vader," zei ze, toen die thuis kwam van het kantoor, "Tony heeft met de jongens gevochten voor mij en hij heeft al zoo'n pijn. Wees U maar niet boos." En vader zei alleen: "z??, een bloedneus, en de ander? Is die heelemaal dood of half? Je moet niet vechten, Tony"--en nu kon Tony toch niet denken, dat vader er geen verstand van had, want die was toch ook een jongen geweest.

Er kwamen wel eens jongens bij Tony in den tuin spelen, maar als zus niet mee mocht doen, konden ze wel heengaan. Daarom moest zus leeren slootje springen; op een smallen plank loopen over de sloot, knikkeren op z'n jongens; hoepelen, duikelen in het gras en aan den rekstok; in een boom klimmen, hardloopen en meer van die jongensspelen. En ze kon heel aardig meedoen, want Tony leerde het haar en hij vond het heerlijk als het kleine ding hooger durfde schommelen, dan de groote jongens. Toch was hij heel voorzichtig met haar. "Ja," zei hij dan, "het is toch een meisje en ze is nog zoo klein ook."

Als Tony op school was, speelde zus met haar poppen, maar was hij thuis dan lagen de arme kinderen vergeten in een hoekje of Tony moest mee huishoudentje spelen; anders was zij jongen mee.

Het liefst had ze een oud pakje van Tony aan, dat hij haar met de schoonmaak eens voor de grap had aangetrokken. Dat stond zoo leuk vond Tony, bij die lange, blonde krullen, dan was ze net kleine lord Fauntleroy. Toch was zus niet jongensachtig, maar heel zacht en bedaard. Soms kon ze tijden met haar poppen in een hoekje zitten moedertje spelen, of met de kleintjes in den tuin wandelen. Ook hield ze dol van poppenwasch. Moeder had haar ook breien geleerd.

Eens zat ze in haar eigen rieten stoeltje in den tuin voor Tony, die gauw jarig was, een knikkerzakje te breien. Moeder naaide aan een mooie jurk voor haar en ze vond zich zelve erg groot, dat ze nu ook een werkje maakte en zat een tijdlang ijverig te peuteren zonder iets te zeggen.

"Moeder," vroeg ze op eens "wat krijgt Tony van U en van Vader?"

"Wat denk je?" antwoordde moeder.

"Ik weet wel iets, dat hij heel, heel graag hebben wil. Maar dat krijgt hij natuurlijk niet," zei ze weer.

"Zoo, vrouwtje. Wat is dat dan voor vreeselijks?"

"Ik zal het u influisteren," antwoordde zus, wierp haar breiwerk neer in 't gras en sprong naar moeder. Ofschoon er niemand bij was, zei ze 't heel zacht aan moeders oor en keek moeder toen met een ernstig ondervragenden blik aan. Moeder lachte. "Jongens, jongens, dat is geen kleinigheid," zei ze, "dat is heel duur."

Emy's gezicht betrok. "Maar hij zou het zoo heel, heel erg graag hebben," zei ze, "en hij is toch zoo lief, moesje."

"Houdt zus zooveel van broer? Ik geloof nog meer dan van moeder en vader, h??" was moeders wedervraag, terwijl ze haar naaiwerk in den schoot liet vallen en het lieve gezichtje tusschen hare handen nam, om het te kussen.

"Neen," antwoordde zus dadelijk. "Ik houd van vader, van moeder en van Jans en van de poes en van Lijsje en Truitje en al de andere poppen en van grootmoe ook en van tante Sjaak en van grootvader en o, van een heeleboel menschen meer. Ook van den kruideniersjongen, want die brengt altijd balletjes voor me mee en ik mag op zijn fiets rijden."

"Nu," aon Boggs' bill of fare--and that's about the worst ever!"

"You never told me how you came to live with the Maslins," said Joe, curiously.

"I didn't know myself till a couple of months ago."

"Is that a fact?" said Joe in surprise.

"I asked Mr. Maslin and his wife a number of times, but they never would give me any satisfaction. About two months ago I was up in the garret one rainy Sunday afternoon, and I found an old diary in which Mr. Maslin kept a record of important matters in which he was interested when we lived up in New Hampshire some twelve years ago. I've a faint recollection myself of the farm he owned in the neighborhood of a place called Franconia. In this diary I found a long entry relating to myself."

"You must have been surprised," said Fletcher, who was listening eagerly.

"Well, I guess I was. Of course I knew I was no relation of the Maslins, for they had long since taken care to impress that fact on me. The diary states that a gentleman named George Armstrong, whom Mr. Maslin wrote down as being tall and fine-looking, but with a melancholy face, as though he was in trouble or had lately been subject to some misfortune, boarded at the farm with his little son, Richard, at that time aged five years, for several months. That one day he received a letter which Mr. Maslin noticed bore the Boston postmark, and that its contents disturbed him very much. He immediately started off without mentioning his destination, leaving the little boy in Mr. Maslin's care, with a small sum of money to pay his board for about the time he expected to be away. He did not return within the time he set, and from subsequent entries on the same page it would seem that Mr. Maslin never saw him again."

"It's a good thing you learned that much about yourself. I suppose something must have happened to your father or he would have come back after you," said Joe.

"I suppose so," replied Dick, soberly.

"What did you do with the diary?"

"I've got it in the box where I keep my clothes."

"You'd better hold on to it. Might possibly be of value to you one of these days."

"It has a value for me, as it shows to some extent who I am," replied Dick. "Luke called me a charity boy, and that taunt caused the scrap. I've worked like a slave for the Maslins without pay, but I've received any amount of abuse. Some morning Mr. Maslin will get up and find me missing."

"What's that you say, you young villain?" yelled the strident tones of the storekeeper, behind them.

He had entered the store and approached them unobserved.

"Don't you let me catch you tryin' to light out of here before I give you leave, or I'll be the death of you. What do you mean, anyway, by hangin' over the counter and idlin' your time away when there's a dozen things you might be doin'? Go into the kitchen now and peel the taters for Mrs. Maslin; d'ye hear?" And he seized the boy roughly by the arm and swung him into the middle of the store.

"I'll try and see you later, Dick, before I go," said Joe, holding out his hand to his chum.

"I don't think you will, young man," said Silas Maslin, significantly. "My help hain't got no time to waste on visitors."

"I guess he's got a right to say good-bye to a friend," retorted Joe, indignantly.

"Then he'd better say it right now afore you go," said the storekeeper, ungraciously.

"Well, Dick," said Joe, bottling up his wrath, for he realized that Mr. Maslin was master of the situation, "good-bye, if I don't see you again."

"Good-bye, Joe," and the two boys clasped hands sadly.

"I'll write to you and let you know where I am and what I'm doing," said Joe.

"I hope you will. Be sure I sha'n't forget you."

"And I won't forget you."

And thus the two boys parted, for how long they could not guess.

As it proved, however, they were shortly to be reunited in a somewhat startling way.

Dick went into the kitchen, where Mrs. Maslin handed him a tub of potatoes and a knife.

"Take the jackets off 'em, and see you lose no time 'bout it nuther," said the lady of the house sharply.

Dick made no reply, but seated himself on a stool in a corner and began his work.

"You 'most ruined Luke's new suit of clothes this arternoon," snapped Mrs. Maslin. "Ef I wuz Silas I'd take it out'r your hide. It seems to me my boy can't ask you to do the simplest thing for him eny more but you must fly at him."

Dick knew it was useless to enter into any explanation with her.

Luke had evidently told the story in his own way, and whatever he might say now wouldn't count.

Share on: WhatsApp @Hash Facebook Tweet