: The Church Rate: A Dialogue Between a Churchman and a Dissenter by Richings B Benjamin - Church tax Great Britain

@FreeBooks

Posted in: #FreeBooks #FreeBooksIndia #FreeBooksApp #gg

Vote Up Vote Down   0 Reactions

Login to give Reaction!

TWEE GROOTE STEDEN IN BRAZILI?.

Naar het Fransch van Fran?ois Crastre.

Men weet ten onzent te weinig van Brazili?, dat nochtans even groot is als Europa en dat zeventienmaal zoo groot is als Frankrijk. Het heeft een hoofdstad van een millioen inwoners, Rio de Janeiro, en vele steden van honderd tot driehonderd duizend zielen, zooals Sao-Paulo, Bahia, Pernambuco, Porto Allegre, enz. De ontwikkeling gaat er zoo snel, dat steden als Manaos aan den Amazonenstroom, die voor vijftien jaren nog niet meer dan gehuchten waren, thans bij de honderd duizend inwoners tellen. Allen, die van Brazili? wat studie hebben gemaakt, voorspellen het land een groote toekomst, roemen de uitgebreide hulpmiddelen, die vrijelijk worden opengesteld voor de europeesche werkzaamheid, en de onberekenbare rijkdommen van den wonderbaarlijk vruchtbaren grond.

Een feit, dat wel het eerst mag worden aangetoond is de bijna totale verdwijning van de gele koorts, die vroeger zoo goed als altijd in Brazili? woedde en er de landverhuizers uit den vreemde van vestiging terughield. Nu komen niet meer die vreeselijke epidemie?n voor, die plaatsen van 60.000 inwoners als Campinas in doode steden veranderden. Rio is thans niet meer een "moordende stad", en Santos heeft opgehouden het "kerkhof van Brazili?" te wezen. Door de volhardende pogingen van verstandige gemeentebesturen zijn de moerassen, die de plaag bestendigden, omdat ze kweekplaatsen waren van het kwaad, gedempt, en de muskieten, die het gevaar verspreidden, zijn uitgeroeid.

Er gaan te weinig Franschen naar Brazili?, en wat wij nalaten, dat beginnen de Duitschers met ijver te doen. Door hun regeering aangemoedigd, verschijnen ze in grooten getale in de zuidelijke provincies van Brazili?, Rio Grande en vooral Sante Catharine. Die laatste provincie is een echte duitsche kolonie, waar men haast geen andere Brazilianen aantreft dan ambtenaren. Alles is er duitsch, de hotels, de banken, de winkels, de scholen, en tot de namen der steden toe, waarvan er een Blumenau heet. In tegenstelling met den Franschman, die er slechts aan denkt, naar Frankrijk terug te keeren, als hij "binnen" is, vestigt de Duitscher zich in het buitenland zonder plan van terugkeeren; hij brengt zijn gewoonten en gebruiken mee en spoedig heeft hij zijn oude vaderland vergeten, om zich ??n te voelen met het nieuwe. Het getal Brazilianen van duitsche afkomst bedraagt tegenwoordig 350.000.

De bevolking van Brazili?, die geregeld is toegenomen door de toestrooming uit het oude Europa, moet thans, naar de statistiek vermeldt, 21 millioen inwoners bedragen. Het cijfer lijkt ons wel een beetje hoog; maar het komt er weinig op aan, want wat het meest de aandacht verdient, is de toeneming der bevolking in nog geen eeuw met ongeveer zestien millioen van 1818 tot 1907. Bij deze berekening zijn ook meegeteld de negers die, hoewel minder talrijk dan vroeger, toch nog ongeveer twee millioen van de totale bevolking vormen. Die bevolking woont opgehoopt langs de onmetelijke kustlijn van het land en in enkele provincies van het binnenland, Sao Paulo of Minas; maar wat zijn er nog groote terreinen, die nog niet worden ge?xploiteerd, die zelfs nog onbekend zijn! Wat beteekent het reeds gekolonizeerde Brazili? tegenover de geheimzinnige gebieden, waar de maagdelijke bosschen den toon aangeven, en waar geen enkele blanke zich nog heeft gewaagd? De staat Sao Paulo, die het dichtst bevolkt is, heeft slechts drie millioen inwoners met een oppervlakte, die driemaal de grootte van Frankrijk bedraagt. Maar het gezag van den blanke houdt op bij dat gordijn van lianen, dicht struikgewas en reuzenboomen, dat de Braziliaan de "sertao" noemt, het binnenland, het hart van het land. Daar heerscht de Indiaan nog als meester, de wilde Indiaan, vijand van de beschaving, die naar zijn eigen wetten leeft, zijn eigen hoofden heeft, wiens stammen onderling oorlog voeren, en die zich aan alle praktijken van de primitieve menschen overgeeft, tot het kannibalisme incluis.

Hoe lang zal het nog duren, hoeveel eeuwen, eer men volkomen Brazili? heeft veroverd op de volksstammen, die er wonen? Dat zal afhangen van de meerdere of mindere immigratie. Naarmate de bevolking zal toenemen, zal zij meer en meer naar het binnenland doordringen, om aan de maagdelijke wouden hun domein te betwisten. Als zij elken dag verder teruggedrongen worden door de spoorwegen en de industri?ele ondernemingen van allerlei aard, zullen de Indianen door de beschaving worden ingesloten en er zal hun geen andere keus overblijven dan daar op hun beurt zich aan te onderwerpen of te verdwijnen. Die toestand, hoewel nog ver verwijderd, is niet te ontgaan; wat de uitwerking voor Brazili? aangaat, is het voldoende, de vlucht na te gaan, die de beide tegenwoordige groote steden hebben genomen, om over de toekomst van het land te oordeelen. Men heeft daartoe maar Rio de Janeiro en Sao Paulo te bestudeeren.

Rio heeft reeds het voorrecht, gelegen te zijn te midden van het mooiste panorama, dat er ergens te bedenken is. De stad heeft al diegenen bekoord, die haar hebben gezien. De baai van Rio de Janeiro is eenig in de wereld. Dumont d'Urville, Cook, Bougainville, beroemde zeevaarders, die de beide halfronden hebben doorkruist, hebben haar de parel van het aardrijk genoemd; geleerden als Laplace, Arago, Darwin, Saint-Hilaire, bedachtzame menschen, die niet zouden overdrijven, hebben in uitbundige termen haar onvergelijkelijke schoonheid geprezen.

Stel u een onmetelijke baai voor, waar alle vloten der wereld hun evoluties zouden kunnen uitvoeren. Driehonderd eilanden liggen er in verspreid, waar de weelderige plantengroei der tropen den bodem bedekt, waar naar den blauwen hemel de forsche gestalten van reuzenpalmen wijzen. Rondom is de lijn van den horizon afgesloten door een keten van bergen van den meest afwisselenden vorm, vanaf den rotsdam, die het Suikerbrood is genoemd aan den ingang van de baai tot de spitstoeloopende naalden van de Orgels. Aan den voet dier keten, links, als men van den zeekant komt, vertoont de stad Rio haar witte, lage huizen, waarboven het indrukwekkende bergmassief van den Corcovado zich verheft, waarvan de groene top tot 712 meter omhoog rijst. Het binnenkomen te Rio is waarlijk een onvergetelijk oogenblik...

Maar de paketboot stopt midden in de haven. We zijn ter plaatse. Daar er nog geen kaden zijn, moet men zich aan land begeven door middel van kleine booten, waarvan nog het kleinste gebrek is, dat ze een buitensporigen prijs kosten. Daar de heer Doumer tegelijk met ons in Brazili? aankomt, om er een reeks lezingen te houden, wordt onze boot dadelijk bij aankomst omringd door een wolk van vaartuigen, die de vertegenwoordigers der regeering, van de politieke partijen, van het leger en van den handel aan boord brengen, om onzen grooten landsman te huldigen. In de haven ontvingen ons van de schepen, die overvol waren met publiek, luide bijvalsbetuigingen; hoeden en zakdoeken werden gewuifd, er klonken fanfares, en de Marseillaise werd gespeeld.

Na de douaneformaliteiten, die te Rio al even lastig waren als overal elders, betraden wij de stad. De Braziliaan houdt van zijn hoofdstad met innige liefde, een voorkeur, die mogelijk een weinig blind is. Laat ons er hem geen verwijt van maken, want het is een eerbiedwaardig gevoel. De vreemdeling echter ziet Rio met een meer onbevooroordeelden blik. Nog onder den indruk van de natuurlijke pracht, die hij van boord af heeft aanschouwd, verwacht hij aan wal te gaan in een of andere stad uit de Duizend-en-??n nacht, waar paleizen van marmer en onyx te bewonderen zullen zijn. Maar de werkelijkheid is geheel iets anders. Hetgeen er te zien is, verdient de mooie omlijsting niet; de parel is het ?tui niet waard.

Het oude Rio de Janeiro is een slecht gebouwde stad, met lage huizen, banaal van voorkomen en zonder eenige kunst van bouwstijl of beeldhouwwerk, bestreken met roode, groene, paarse of blauwe verf, die afschuwelijk zou wezen, indien de wonderdoende tropische zon de tegenstrijdigheden in de kleuren niet verzachtte door de lichtende harmonie harer stralen. De straten zijn smal, zonder lucht, zonder licht, slecht geplaveid en soms zonder eenig plaveisel. Een groote levendigheid, een aanhoudend gaan en komen van voetgangers, pakjesdragers en menschen, die het druk hebben en elkaar duwen en stooten, doet de engheid der bekrompen straten nog meer in het oog vallen. Onder de straten is er echter een enkele, waar de echte Braziliaan slechts met bewondering van spreekt, dat is de Oevidorstraat.

Free books android app tbrJar TBR JAR Read Free books online gutenberg

(0)

Login to post a comment!